Starnieuws - column: 04 Apr, 06:30
De zuilen van het hoofdbureau van de politie aan de Waterkant zijn fier blijven staan en vormen de stille getuigen van de historie van Suriname. (Foto: Edward Troon)
Op maandag 25 februari 1980 is het hoofdkwartier van het Korps Politie Suriname in een vlammenzee opgegaan. De politie werd door de coupplegers overmeesterd, ontwapend, ontkleed en vernederd. Maar de granaten en kogels die afgevuurd werden, hebben de massieve zuilen van het historische pand niet kunnen neerhalen. De pilaren werden gereinigd door het oerelement vuur, terwijl de aarde ze stevig vasthield en bescherming bood. Zich in de lucht verheffend en ontdaan van hun liefdevolle last, bleven ze roerloos uitkijken op de Surinamerivier, van waaruit ze werden belaagd.
De pilaren maken nu deel uit van het 'monument van de revolutie', als teken van overwinning. Maar deze stille en indringende getuigen van de geschiedenis tonen aan dat de dragers van de rechtsstaat, ondanks alle geweld en turbulentie in de jaren tachtig, overeind zijn blijven staan. De karakteristieke zuilen staan symbool voor dat wat vernietigd is weer opgebouwd zal worden.
Nagenoeg het hele land heeft geleden in de jaren tachtig. Veel families hebben dierbaren verloren, vanaf de eerste dag van de gewelddadige machtsovername. De vijftienvoudige brute moorden van critici van het militaire bewind en de vernietiging van de radio's ABC, Radika, drukkerij De Vrije Stem en het gebouw van de Moederbond zorgden voor een dreun die na bijkans 30 jaar nog steeds zijn echo in het universum doet klinken. De slachtingen tijdens de binnenlandse oorlog van burgers, militairen en mensen die illegaal naar de wapens grepen, hebben de klank alleen maar verder versterkt.
Het donkerrode bloed dat gevloeid heeft op 8 december, stroomde uit de gefolterde lichamen van de gevangenen die weerloos waren. Zij kunnen niet veroordeeld worden door volksvertegenwoordigers tot criminelen die het wettige gezag omver wilden werpen. De daders waren niet met een heroïsche strijd bezig om het vaderland te redden. De mensenrechtenschenders noch de nabestaanden zijn formeel geconsulteerd door de parlementaire initiatiefnemers. De sfeer van polarisatie is er weer. Mensen staan opnieuw lijnrecht tegenover elkaar.
Suriname wordt voor de zoveelste keer op de proef gesteld. Met de ervaringen van de jaren tachtig bij slachtoffers én daders, moeten wij in staat zijn om niet dezelfde fouten te maken. Nooit meer mag het land teruggeworpen worden naar het donkerste tijdperk van de republiek. De vertegenwoordigers van het volk debatteren over de wijziging van de amnestiewet. De hele wereld kijkt naar de politieke arena waar een heftige woordenstrijd plaatsvindt.
De uitkomst van het debat is van te voren bepaald. Wie de numerieke meerderheid heeft, kan zijn wil opleggen. Geen enkel juridisch, politiek, emotioneel of historisch argument telt. Ook al heeft hetzelfde parlement in 1995 een motie aangenomen, waarin aangedrongen werd op berechting van de mensenrechtenschenders, doet er nu niet toe. Tijdens de debatten, vanuit de gemeenschap én planeet Aarde is er voldoende duidelijk gemaakt dat het initiatiefvoorstel het daglicht niet kan verdragen.
We leven in het dertigste jaar na 8 december 1982. In deze drie decennia heeft het volk diverse problemen overwonnen en de rechtsstaat met vallen en opstaan opnieuw gevestigd. Intussen staat er een nieuwe generatie te trappelen om het roer over te nemen. We worden opnieuw beproefd.
De 49 parlementariërs die nu in het land zijn (Marinus Bee en Mahinder Rathipal zijn in het buitenland), en uitverkoren zijn om de half miljoen mensen te vertegenwoordigen, moeten vandaag een historische keuze maken. Van hun beslissing zal afhangen of wij teruggeworpen zullen worden op de scherven van dertig jaar geleden óf dat wij met alle ervaringen en leed in staat zijn een compromis te bereiken, waarbij de rechtsstaat als een zuil overeind blijft staan.
Nita Ramcharan
De zuilen van het hoofdbureau van de politie aan de Waterkant zijn fier blijven staan en vormen de stille getuigen van de historie van Suriname. (Foto: Edward Troon)
Op maandag 25 februari 1980 is het hoofdkwartier van het Korps Politie Suriname in een vlammenzee opgegaan. De politie werd door de coupplegers overmeesterd, ontwapend, ontkleed en vernederd. Maar de granaten en kogels die afgevuurd werden, hebben de massieve zuilen van het historische pand niet kunnen neerhalen. De pilaren werden gereinigd door het oerelement vuur, terwijl de aarde ze stevig vasthield en bescherming bood. Zich in de lucht verheffend en ontdaan van hun liefdevolle last, bleven ze roerloos uitkijken op de Surinamerivier, van waaruit ze werden belaagd.
De pilaren maken nu deel uit van het 'monument van de revolutie', als teken van overwinning. Maar deze stille en indringende getuigen van de geschiedenis tonen aan dat de dragers van de rechtsstaat, ondanks alle geweld en turbulentie in de jaren tachtig, overeind zijn blijven staan. De karakteristieke zuilen staan symbool voor dat wat vernietigd is weer opgebouwd zal worden.
Nagenoeg het hele land heeft geleden in de jaren tachtig. Veel families hebben dierbaren verloren, vanaf de eerste dag van de gewelddadige machtsovername. De vijftienvoudige brute moorden van critici van het militaire bewind en de vernietiging van de radio's ABC, Radika, drukkerij De Vrije Stem en het gebouw van de Moederbond zorgden voor een dreun die na bijkans 30 jaar nog steeds zijn echo in het universum doet klinken. De slachtingen tijdens de binnenlandse oorlog van burgers, militairen en mensen die illegaal naar de wapens grepen, hebben de klank alleen maar verder versterkt.
Het donkerrode bloed dat gevloeid heeft op 8 december, stroomde uit de gefolterde lichamen van de gevangenen die weerloos waren. Zij kunnen niet veroordeeld worden door volksvertegenwoordigers tot criminelen die het wettige gezag omver wilden werpen. De daders waren niet met een heroïsche strijd bezig om het vaderland te redden. De mensenrechtenschenders noch de nabestaanden zijn formeel geconsulteerd door de parlementaire initiatiefnemers. De sfeer van polarisatie is er weer. Mensen staan opnieuw lijnrecht tegenover elkaar.
Suriname wordt voor de zoveelste keer op de proef gesteld. Met de ervaringen van de jaren tachtig bij slachtoffers én daders, moeten wij in staat zijn om niet dezelfde fouten te maken. Nooit meer mag het land teruggeworpen worden naar het donkerste tijdperk van de republiek. De vertegenwoordigers van het volk debatteren over de wijziging van de amnestiewet. De hele wereld kijkt naar de politieke arena waar een heftige woordenstrijd plaatsvindt.
De uitkomst van het debat is van te voren bepaald. Wie de numerieke meerderheid heeft, kan zijn wil opleggen. Geen enkel juridisch, politiek, emotioneel of historisch argument telt. Ook al heeft hetzelfde parlement in 1995 een motie aangenomen, waarin aangedrongen werd op berechting van de mensenrechtenschenders, doet er nu niet toe. Tijdens de debatten, vanuit de gemeenschap én planeet Aarde is er voldoende duidelijk gemaakt dat het initiatiefvoorstel het daglicht niet kan verdragen.
We leven in het dertigste jaar na 8 december 1982. In deze drie decennia heeft het volk diverse problemen overwonnen en de rechtsstaat met vallen en opstaan opnieuw gevestigd. Intussen staat er een nieuwe generatie te trappelen om het roer over te nemen. We worden opnieuw beproefd.
De 49 parlementariërs die nu in het land zijn (Marinus Bee en Mahinder Rathipal zijn in het buitenland), en uitverkoren zijn om de half miljoen mensen te vertegenwoordigen, moeten vandaag een historische keuze maken. Van hun beslissing zal afhangen of wij teruggeworpen zullen worden op de scherven van dertig jaar geleden óf dat wij met alle ervaringen en leed in staat zijn een compromis te bereiken, waarbij de rechtsstaat als een zuil overeind blijft staan.
Nita Ramcharan
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen