Parbode
| Written by Armand Snijders | |
| THURSDAY, 01 DECEMBER 2011 | |
‘Racisme’, zo verklaart mijn woordenboek kinderlijk simpel, is ‘discriminatie omwille van iemands ras’. In onze samenleving, die bestaat uit mensen die hier van oudsher wonen of gedwongen of vrijwillig vanuit alle mogelijke windstreken hiernaartoe zijn gekomen, doen we daar nauwelijks aan.
Helaas is in de politiek, waar sinds een halve eeuw het woord ‘verbroedering’ te pas en te onpas wordt gebezigd, het toepassen van racisme eerder regel dan uitzondering.
Goed nieuws voor alle Marron-ministers: zij worden sinds kort op en top beveiligd door rasgenoten van Jungle Security, heel toevallig eigendom van partij- en combinatiegenoot Ronnie Brunswijk. Want volgens hem deugen de beveiligers in dienst van lanti niet. Daar valt als buitenstaander moeilijk een oordeel over te vellen, maar vreemd is het wel dat Brunswijk zich kennelijk alleen druk maakt over het welzijn van Marronbewindslieden, niet om Hindostaanse, Javaanse of andere politieke toppers met een niet-Marronkleur. Die moeten het maar doen met de overheidsbeveiligers.
 Het feit dat de betrokken ministeries veiligheidslui van een bedrijf van Brunswijk hebben ingehuurd om have, goed en toppers te beschermen, riekt overigens naar belangenverstrengeling/favoritisme op kosten van de kiezer/belastingbetaler. Maar dat is voor een andere keer. Feit is dat Brunswijk op deze manier wel heel opzichtig kleur bekent en een verkeerd signaal afgeeft: eigen ras eerst, de rest kan stikken.Brunswijk is, als het op racisme aankomt, natuurlijk niet de enige in de politiek. Kampioen is zonder twijfel Paul Somohardjo van Pertjajah Luhur. Hij windt er ook geen doekjes om dat hij enkel en alleen de belangen van zijn Javaanse achterban behartigt. Zij moeten de overheidsbaantjes krijgen en vooral zij komen in aanmerking voor percelen. Je moet toegeven dat hij daar niet geheimzinnig over doet en schandelijk openlijk de Javaan belangrijker vindt dan al die andere Surinamers. In het politieke veld speelt hij momenteel niet nadrukkelijk meer mee, dus heeft hij tijd voor andere zaken. Voetbal bijvoorbeeld. Daar schijnt hij ook verstand van te hebben. Helaas zet hij op het voetbalveld zijn etnische spelletje, waar hij in de politiek om bekend staat, voort. ‘Copa Jawa 2011’ heette het toernooi dat met 32 teams werd afgewerkt in twee stadions. Met dertigduizend USdollar aan prijzengeld voor de deelnemers extra aantrekkelijk en lucratief. Niets mis mee, zou je denken. Totdat je Somohardjo hoort zeggen dat het toernooi voor iedere Surinamer openstaat, maar dat ieder team wel minimaal zeven Javanen in het veld moeten brengen. Doe dat in een normale democratie met goede antidiscriminatiewetgeving en je wordt voor de rechter gesleept. In Suriname lijkt niemand er echter van wakker te liggen. Want ach, ‘het is Somohardjo maar, zo is hij nu eenmaal’. De hel zou losbreken als ik in het André Kamperveenstadion een toernooi ga organiseren voor elftallen die uit minimaal zeven bakra’s moeten bestaan, de rest mag een ander kleurtje hebben. Maar ja, ik heet geen Somohardjo of Brunswijk. En ik zit niet in de politiek waar kennelijk alles is toegestaan. We zullen ermee moeten leven, zoals we er al decennia mee leven. Maar laten politici ophouden het woord ‘verbroedering’ in de mond te nemen. Want daarvan is nog lang geen sprake. |
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen