Waterkant.Net
Geplaatst op zondag, november 6th, 2011 om 12:58 pm in Columns
Door Iwan Brave – Ik heb de dagbladjournalistiek verruild door de maandbladjournalistiek. Wat ik vooral heb geleerd is dat een leidinggevende bureaufunctie binnen de Surinaamse journalistieke context vooralsnog niet voor mij is. Ik voelde me als een coach die nog zelf graag de bal erin wil trappen. Dat ik tot adjunct-hoofdredacteur werd benoemd, ervoer ik als een hoogtepunt in mijn loopbaan, maar het was mij te veel vergaderen en personele perikelen. Ik miste de actie van het veld.
Het waren ook twee jaren van vooral in balans en gemotiveerd blijven. Suriname is het enige land waar ik op het ogenblijk voor mezelf toekomst ervaar en zie. Van opgeven kon dus geen sprake zijn. Makkelijk was het mentaal allerminst. Maar ik troostte me altijd met: “Heer, als dit mijn zure appel is, dank u voor deze zegening.” Zo kijkend naar het wereldnieuws, leid ik een zeer bevoorrecht leven. Mijn geld houdt niet over, maar hier moeten velen het al gauw met vijf maal minder doen.
Al een jaar geleden werd mij deze nieuwe uitdaging aangeboden. Ik was weliswaar gevleid, maar vond dat ik door die zure appel moest blijven bijten. De goede secundaire arbeidsvoorwaarden hielpen daarbij. Het leven gaat om doorzetten. Gewoon wachten op een mentale doorbraak. Daarnaast was loyaliteit een voorname afweging. Ik heb veel te danken aan de Ware Tijd. Ik had het toestel op automatische piloot gezet naar constructieve doch onbestemde bestemming. Het was niet aan mij de koers te bepalen, zoals ik mezelf had voorgenomen.
Maar die automatische piloot begon mij onvermijdelijk steeds meer geestdodend parten te spelen. Zo gekluisterd achter mijn bureau, voelde ik in mij geleidelijk de journalistieke vlam doven. Dit samen met de perikelen in privésfeer – mijn huwelijk heb ik niet kunnen redden – bevond ik me eigenlijk in dezelfde situatie als toen in 2006, het jaar van mijn persoonlijke neergang. Groot verschil was nu dat het verslavingsaspect en de zucht of hang naar zelfdestructie er niet bij waren. Daarmee heb ik de test glansrijk doorstaan. Maar aan een uitgebluste loyalist heeft niemand iets. Dus voorkomen moet worden dat die journalistieke vlam – vooralsnog mijn enige sleutel naar de toekomst – onherroepelijk dooft. Dat kan alleen door weer verdiepend te graven in het veld, zoals het ooit spontaan in 1986 begonnen was. Het ritme van maandblad past beter bij deze aspiraties.
Via mijn wekelijkse column heb ik het Surinaamse politieke bedrijf met veel satire en knipogen maar ‘kritisch’ op de hak kunnen nemen. Hiermee heb ik willen tonen: dit mag en moet kunnen bij vrijheid van meningsuiting. Ook in Suriname onder president Bouterse. Regelmatig vroegen mensen schertsend: “Leef je nog?” Een keer zei iemand zelfs serieus: “Meneer Brave, ik bid voor u.” Na het mislukken van de grondenrechtenconferentie, twee weken geleden, zei Bouterse zelfreflecterend: “Wie denkt dat wijsheid duur is, weet niet hoe duur domheid kost.” In mijn laatste column voor de krant schreef ik: ‘Met deze wijsheid in gedachte zoek ik, als gewaarschuwd man, het ritme van de maandbladjournalistiek op.’ Vanwege dat ‘gewaarschuwd’ dachten sommigen dat ik bedreigd was. Op een paar verbale modderaanvallen na – waarbij ook tevergeefs naar mijn verslavingsverleden werd gegrepen – ben ik nimmer bedreigd of geïntimideerd.
Alhoewel. Van de week moest ik iets afleveren bij het kabinet van de president. Ik kreeg me daar toch een zeer smerige blik van een prominente adviseur. Zo van: ‘Hoe durf jij hier te komen?’ Duidelijk geen fan. Ik deed alsof mijn neus bloedde en zei opgeruimd: ‘Goedemiddag, hoe gaat het met u?’ Maar die blik onthulde dat de onverdraagzame geest van de dictatuur nog altijd niet geheel terug in de fles is. Hierdoor voel ik me alsnog ook in die zin een gewaarschuwd man. Al met al volop vurig van binnen ben ik weer de piloot van mijn eigen bestemming.
Iwan Brave
Geplaatst op zondag, november 6th, 2011 om 12:58 pm in Columns
Door Iwan Brave – Ik heb de dagbladjournalistiek verruild door de maandbladjournalistiek. Wat ik vooral heb geleerd is dat een leidinggevende bureaufunctie binnen de Surinaamse journalistieke context vooralsnog niet voor mij is. Ik voelde me als een coach die nog zelf graag de bal erin wil trappen. Dat ik tot adjunct-hoofdredacteur werd benoemd, ervoer ik als een hoogtepunt in mijn loopbaan, maar het was mij te veel vergaderen en personele perikelen. Ik miste de actie van het veld.Het waren ook twee jaren van vooral in balans en gemotiveerd blijven. Suriname is het enige land waar ik op het ogenblijk voor mezelf toekomst ervaar en zie. Van opgeven kon dus geen sprake zijn. Makkelijk was het mentaal allerminst. Maar ik troostte me altijd met: “Heer, als dit mijn zure appel is, dank u voor deze zegening.” Zo kijkend naar het wereldnieuws, leid ik een zeer bevoorrecht leven. Mijn geld houdt niet over, maar hier moeten velen het al gauw met vijf maal minder doen.
Al een jaar geleden werd mij deze nieuwe uitdaging aangeboden. Ik was weliswaar gevleid, maar vond dat ik door die zure appel moest blijven bijten. De goede secundaire arbeidsvoorwaarden hielpen daarbij. Het leven gaat om doorzetten. Gewoon wachten op een mentale doorbraak. Daarnaast was loyaliteit een voorname afweging. Ik heb veel te danken aan de Ware Tijd. Ik had het toestel op automatische piloot gezet naar constructieve doch onbestemde bestemming. Het was niet aan mij de koers te bepalen, zoals ik mezelf had voorgenomen.
Maar die automatische piloot begon mij onvermijdelijk steeds meer geestdodend parten te spelen. Zo gekluisterd achter mijn bureau, voelde ik in mij geleidelijk de journalistieke vlam doven. Dit samen met de perikelen in privésfeer – mijn huwelijk heb ik niet kunnen redden – bevond ik me eigenlijk in dezelfde situatie als toen in 2006, het jaar van mijn persoonlijke neergang. Groot verschil was nu dat het verslavingsaspect en de zucht of hang naar zelfdestructie er niet bij waren. Daarmee heb ik de test glansrijk doorstaan. Maar aan een uitgebluste loyalist heeft niemand iets. Dus voorkomen moet worden dat die journalistieke vlam – vooralsnog mijn enige sleutel naar de toekomst – onherroepelijk dooft. Dat kan alleen door weer verdiepend te graven in het veld, zoals het ooit spontaan in 1986 begonnen was. Het ritme van maandblad past beter bij deze aspiraties.
Via mijn wekelijkse column heb ik het Surinaamse politieke bedrijf met veel satire en knipogen maar ‘kritisch’ op de hak kunnen nemen. Hiermee heb ik willen tonen: dit mag en moet kunnen bij vrijheid van meningsuiting. Ook in Suriname onder president Bouterse. Regelmatig vroegen mensen schertsend: “Leef je nog?” Een keer zei iemand zelfs serieus: “Meneer Brave, ik bid voor u.” Na het mislukken van de grondenrechtenconferentie, twee weken geleden, zei Bouterse zelfreflecterend: “Wie denkt dat wijsheid duur is, weet niet hoe duur domheid kost.” In mijn laatste column voor de krant schreef ik: ‘Met deze wijsheid in gedachte zoek ik, als gewaarschuwd man, het ritme van de maandbladjournalistiek op.’ Vanwege dat ‘gewaarschuwd’ dachten sommigen dat ik bedreigd was. Op een paar verbale modderaanvallen na – waarbij ook tevergeefs naar mijn verslavingsverleden werd gegrepen – ben ik nimmer bedreigd of geïntimideerd.
Alhoewel. Van de week moest ik iets afleveren bij het kabinet van de president. Ik kreeg me daar toch een zeer smerige blik van een prominente adviseur. Zo van: ‘Hoe durf jij hier te komen?’ Duidelijk geen fan. Ik deed alsof mijn neus bloedde en zei opgeruimd: ‘Goedemiddag, hoe gaat het met u?’ Maar die blik onthulde dat de onverdraagzame geest van de dictatuur nog altijd niet geheel terug in de fles is. Hierdoor voel ik me alsnog ook in die zin een gewaarschuwd man. Al met al volop vurig van binnen ben ik weer de piloot van mijn eigen bestemming.
Iwan Brave
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen