VS ambassadeur fietst Brownsberg af ‘Duidelijk nog illegale goudmijners actief’

De Ware Tijd  door Astrid van Oosterum  25/04/2012



Paramaribo - De alweer vierde fietstocht door Suriname van ambassadeur John Nay van de Verenigde Staten (VS) startte deze keer bovenop de Brownsberg. “Ik heb het nieuws over de illegale activiteiten hier natuurlijk gevolgd en we zullen dan ook een kijkje gaan nemen op zo’n kamp.”

Met zijn fietstochten wil de ambassadeur altijd goede gezondheid, natuur en milieu promoten. Zondag was het Wereld Aardedag, wat een extra aanleiding voor de tour betekende. Daarnaast brengt Nay een bezoek aan de vrijwilligers van het Amerikaanse Peace Corps die in de omgeving werken.

foto/Ranu Abhelakh  - Milieudeskundige Laurens Gomes kijkt naar een pot verse rijst, die net van het vuur is gehaald, tijdens een bezoek aan wat zou moeten heten een verlate illegaal goudveld in het Brownsberg Natuurpark op maandag 23 april 2012 te Brokopondo.-.

‘s Avonds mijnen
Met horten en stoten komt de karavaan auto’s bovenop de Brownsberg aan. “Diezelfde weg gaan we affietsen”, wijst Nay zijn medeavonturiers. Met tien man sterk zal de groep de tocht naar beneden inzetten. Onder hen is Erlan Sleur, oud-medewerker van Stichting Natuurbehoud Suriname (Stinasu) en vraagt, naar eigen zeggen, al jaren aandacht voor de illegale activiteiten op de berg. Hij zal de groep dan ook de weg wijzen naar een illegaal goudmijnkamp.

Op weg naar het kamp, deels lopend, deels fietsend, wordt de groep ingehaald door een bromfietser. De vooruitgereden Sleur vertelt later dat de bromfietser de nog in het gebied werkende goudzoekers heeft gewaarschuwd voor de komst van een groep mensen, onder wie politiemannen. Toevallig is de mijn die de ambassadeur bekijkt, dezelfde als die de Ware Tijd ruim een maand geleden met de ordening goud Sector (OGS) bezocht bij de Irenevallenkreek. “Helaas hebben we moeten constateren dat er op kleine schaal nog steeds wordt gemijnd”, zegt Sleur. “We hebben overigens niet eens het hele gebied doorgereden dus het is best mogelijk dat er achterin nog meer gewerkt wordt.” Een verrassing is het niet voor de oud-Stinasu-medewerker: “Drie weken geleden hoorde ik al dat ze vooral ‘s avonds bezig zijn in het gebied.”

Vaste controlepost

Ambassadeur Nay vindt het zonde wat er met het Brownsberg Natuurpark is gebeurd. “Ik heb nu met eigen ogen gezien wat voor schade is aangericht. Er wordt duidelijk nog illegaal gemijnd in het park. Zodra we van het kamp vertrokken, hoorden we de machines alweer aanslaan.”

Op de Brownsweg wordt het peloton ingehaald door de auto’s van de OGS. Nadat de foto’s met de ambassadeur zijn genomen, vertellen de mannen van de goudordening dat zij nog twee tot drie keer in de week patrouilleren in het natuurpark. “Er zou een vaste controlepost moeten zijn om zeker te zijn dat illegale goudzoekers wegblijven.” Voor de OGS is dat niet te doen. “We hebben Stinasu gevraagd dit op zich te nemen, maar vooralsnog zien wij dat niet gebeuren.” Volgens de OGS-delegatie is het probleem niet binnen enkele maanden op te lossen. “Er zou minstens een jaar lang permanente controle moeten zijn.” Na een enerverende dag op de Browns- berg rijdt Nay met zijn gevolg richting de Afobaka waterkrachtcentrale. De avond is dan al aan het vallen en de groep heeft nog drie dagen fietsen voor de boeg tot zij terugkeren in Paramaribo.-.

GFC Nieuws » Ingezonden: Is Bouterse een Godskind of niet?

GFC Nieuws 

In o­ns land weigert men te geloven in de geestelijke macht. Iedereen preekt zijn eigen religie en geloof in een Almachtige maar kijkt niet om zich heen wat er gebeurt en hoe die zelfde Almachtige zijn invloed laat gelden.
Sinds de verkiezingen van 2010 en de eclatante overwinning van de Megacombinatie (lees Desi Bouterse) op het Nieuw Front (lees Ronald Venetiaan en Ram Sardjoe) 23 – 14 werd er gezaagd aan de poten van de stoel waarop Bouterse is komen te zitten.
De zaak werd nog erger toen de vorige maand de nieuwe amnestiewet in DNA werd aangenomen met 28 – 14. Er werden straatdemonstraties georganiseerd, radiostations hebben uren besteed aan de situatie en in DNA werd de voorzitter belaagd door oppositieleden.
Zelfs geestelijken lieten hun stem horen. Nederland heeft geen spaan heel gelaten en allerlei bedreigingen geuit in de richting van de persoon Bouterse, nu president van de staat Suriname. Men vergat echter dat Bouterse zal blijven aanzitten zolang de Almachtige dat wil.
Terwijl Nederland de poten o­nder de stoel van Bouterse bezig is door te zagen, werd het verrast met het feit dat haar de poten o­nder zijn eigen stoel werden doorgezaagd door Geert Wilders, een volbloed blanke Nederlander. Hij gedoogt de regering in Den Haag niet meer. Hoe zal regering Rutte, die naar alle waarschijnlijkheid niet zal terugkeren na de verkiezingen van september of oktober in Nederland, Bouterse blijven belagen.
De Almachtige heeft bepaald dat Bouterse voorlopig geen last meer zal hebben van regering Rutte en Hij zal er ook aan meewerken dat de komende regering een ander beeld zal hebben van Bouterse. Is Bouterse een Gods kind of niet? De conclusie laat ik aan U over.

M. Mac Intosch, een gelovige Christen.

Natascha Adama: On Civil Courage, Civil Strength and Amnesty in Suriname

Beyond the Big Water


Introduction
What is the role of a civil society, and why is this role so important. Civil societies are important because of their aggregative qualities, the fact that can help kindle leadership, help build and strengthen institutions and  function as watchdog in the political arena, to ensure that mandate is not abused and the interests of the public are served.

The jarring silence of the Surinamese civility speaks volumes, and predicates the disequilibrium between the different arenas in Suriname. Linz and Stepan (1996) among others demonstrate that all arenas must work in tandem-like structure to make democracy work. Before going into to detail, to explain the reasons behind the dysfunctioning of the Surinamese civility. I want to address the current situation, the events leading up to the calling of an amnesty law to expunge crimes committed against humanity. There are several scenarios here that spring to mind, but one stands foreground, the fact that the incumbent government took its time to groom the people for the enactment of this amnesty law; The president from the beginning worked toward nullification of the proceedings, using religion and his spiritual guru to do his dirty laundry. His silence, his absence from public life, while all kinds of political allies were locked in bitter arguments, could occur because some of civil society turned their backs, while other continued to give government the benefit of the doubt. Many people simply wanted nothing to do with politics, arguing that the people had chosen, and there was nothing they could do.

Many people also felt that for them a repetition of 2000 was not an option, toppling the government to bring back the old nomenclature. In Februari 2012, the Surinamese society looked forward to a reshuffle in government. This was not announced by the president, but leaked to the press by undisclosed sources. Some ministers went as far as clearing out their offices, but nothing happened. All these events coincided with the damning testimony of Mr. Ruben Rozendaal, the fact that his (second) testimony placed Mr Bouterse smack in the middle of the 8 December 1982 massacres.

The proposal of the amnesty law only stirred public opinion, its enactment brought the civil society in Suriname to the streets. Many observers ask if its not a day late and a dollar short. To answer this question one needs to go back to the genesis of Surinamese civil society.


The origins of Civility in Suriname

The Surinamese civil society is very diverse, affable and preemptive. These qualities stem from their genesis, their original rooting in religious organisations, churches, temples and mosques. This type of civil organisation is the oldest and the most stable form of organization in the country; at one point in history, the only type of organization allowed. Through religious organization, membership of workers organization became kindled, with the stipulation that people had to operate within the confines of the doctrine always serving the good of the umbrella organization, the higher order.
The role of specifically the churches, became less relevant during the middle of the 1900s, when political parties incorporated workers unions into their organization, to ensure a steady cash-flow from dues paying members. The ethnification of the political landscape in the 1950s brought on a shift in the civility, rather its subordination to first the ethnic and second to the political. A large segments of the civility, specifically the segment that catered to the upper middle classes, drew a stark line between their activities, being active in charities, social functions and networking, and the political, shunning the political arena because of its quagmire qualities and its folksy appeal.

The lacuna left by the notable absence of the civility, rather the fact that it declined to become a watchdog, and credible sparing partner to help push democracy forward, has negatively impacted society. The silence of the civility and their adversity and denial of the political arena bled through the younger generations. The younger generations too shunned politics, based on the contention that not getting involved in politics, in the dirty games, infighting and cronyism would keep them out of trouble.
The vicious circle that manifested itself because lack of civil courage to demand change from the political arena, to go out and vote and punish political parties for their (in)action at the ballot.
During the 1950s and early 1960s ethnic political parties indeed benefited from this absence of this specific type of civility, but as the late 1960s downed,  a new type of civility emerged, one that came to life to challenge the status quo.

This new of civility, consisted primarily of intellectuals and workers, tied together by a common goal, to change or transform government, to demand more social equality and economic justice. This specific civility was in part closely connected to the nationalist party, PNR. This party acquired its raison d'etre from the fact that it could preemptively take action, and keep government for ransom. The traditional civility felt that this type of social action too fell out of their realm and again they distanced themselves from the working classes, the nationalists and the trade union.

All of that changed when in the fall of 1981 the military recanted on their promise to retreat from civilian life. Also problematic was the fact that extreme leftist parties entered the political arena, setting out to transform the Surinamese society into a Cuban style socialist Nirvana. Repression proliferated to all spheres of society,   fueling distrust up to the point of paranoia and hysteria as society became inundated by spies and snitchers. The shift to the left by the military, transformed the Surinamese social landscape, making class as a cleavage more prominent than ethnicity. From that point on the conflict changed, together with the part of the civil society, where the middle classes had been over-represented.  The culture of fear that manifested itself, however did deter the middle classes, lawyers and other intellectuals (zie earlier postings on their stance) and students all took the street protesting against the military and the decay of democracy.

What rekindled civil courage? The fact that the conflict in society no longer became determined by race, but by class. Relevant is that the military appealed to specific social categories instead of racial categories, which in a sense objectified the conflict. The middle classes  staunchly opposed ideas of a Socialist Nirvana, and the military and their allies fought back, calling this specific social categories not only 'rich' but also adepts of colonialism, the Netherlands (and later the CIA).

Civility and Civil Courage 1987-1999

The return of democracy and consecutive, the old nomenclature, the traditional ethnic parties, again brought on a watershed. As Donald Horowitz (1985) writes, in ethnic societies all actions have an ethnic consequence. The middle classes recalibrated, mimicking the ethnic fissures of the Surinamese society.  I argue, also based on Horowitz (ibid) that ethnification in Suriname, in fact marginalized the civil society, by subjecting it to the ethnic (political) cartel. This explains the retreat, back to obscurity and silence. This pattern repeats itself, when in 1996, the party led by the former military comes to power, winning the elections with the support of the disenfranchised and the victims of austerity.

The weak foundation of the ethnic party system now becomes more pronounced, because they lost the elections due to lack of communication with the public. For example, Nieuw Front failed to mention to the general public that without austerity, bankruptcy would have been eminent. "People want some light in their lives and president is a gloomy, silent figure" remarked one observer. Other observers attributed the regime change to the fact that certain Hindustani hardliners challenged the preponderance of the Creoles the fact that they had delivered the president and had occupied some key-posts. "No more" said Mrs Marijke Jawalapersad, "we want what is ours and we will not back down", a stance that led to a split in the coalition, giving the party of the military the upper hand in parliament.

The absence of the civil society in the previous described situation, reverberates the divorce from the civility from political life, specifically from what they call the dirty side of politics. The fight over position and status, is viewed with disdain and disgust. People argue that many politicians use politics and the state resources to acquire personal wealth and divorce themselves from the political. The adverse effect of their reaction, is that  politicians feel that they can do everything, constantly pushing the envelope, betting on the public silence rather public docility.

But as long as their existence is not threatened, the civil society continues to function behind the scenes. In 2000 again they came to the streets demanding the resignation of President Wijdenbos, after it became clear that a huge sell-out of Surinamese companies, the tropical rain forest was ensuing, all in the name of economic reform and restructuring. I will not go into details about this conflict, because there is a lot that needs to be researched first. What I do argue in this instance is that the traditional parties in Suriname, used the civil society to send government home, and then resorted to snatch away their power, by taking the fight to parliament.

Civil Strength and Civil Courage Today


The disillusionment over the events of 2000, the fact that the traditional parties used the middle classes to get the power fueled the notions in the middle classes that 'politics is a dirty game'. The fact that the ethnic parties operate as closed bulwarks feeds into the aforementioned image. The civil society between 2000-2010 although dissatisfied with government, did not demand reform or change. Instead they tried to resolve the lacuna left open by weak government themselves. For example increasing criminality led to a deluge in private security agencies; shop owners hired armed security guards to protect their shops; private charities and NGO's took care of the sick, the orphaned, the elderly and  the needy. The civil society again abstained from the balloting in 2010, helping in fact the incumbency to gain a majority in the city and coastal districts except for one where Salim Somohardjo's Javanese Pertjayah Luhur controls the ballots.


Conclusion


Did the civil society acted after the fact? Probably, but there are extenuating circumstances, such as the fact that many people feel divorced from the political arena, and the fact that many people fear possible repression, violence and possible run inns with the secret services. But like in Tunis and Syria where repression was more massive and wide-spread, people will get over that fear, shedding the burdens of the past culture of fear and building courage to continue this struggle to save democracy. Mr Bouterse has not threatened anybody and many people who came to the streets and to social media to bully the protesters did so on a personal title.

(c) copyright 2012 Natascha Adama

Open brief aan alle Surinamers

NoSpang woensdag, 18 april 2012

INGEZONDEN - Deze brief dient te worden gezien als aanzet tot een breed maatschappelijk debat in de Surinaamse gemeenschap in Suriname evenals Nederland en alle andere uithoeken van de wereld waar Surinamers woonachtig zijn. Ik nodig een ieder uit om feedback, kritiek of steun te geven naar aanleiding van deze brief. Op papier zou Suriname eenvoudig in staat moeten zijn om zelfvoorzienend te functioneren. Als we in beschouwing nemen onze kleine populatie van circa 500 000 inwoners en de overvloed aan natuurlijke schatten die Suriname rijk is. Hoe is het mogelijk dat zo een prachtig land gekenmerkt door tolerantie en geweldloosheid zo inefficiënt omgaat met haar eigen potentieel?

Ik zal trachten de vinger op de zere plek te leggen en vervolgens zal ik aangeven hoe ik denk dat we Suriname in de toekomst zouden moeten besturen willen wij een grotere mate van welvaart bereiken. Dit kan alleen als we de individuele rechten van alle burgers in Suriname respecteren.

De drie kwalen die mijns inziens leiden tot de stagnatie van de vooruitgang van de republiek Suriname zijn:
1          De politieke cultuur en het enorme gebrek aan ideologie en inhoudelijk debat.
2          De invloed van de altruïstische doctrine in de vorm van religieuze taboes en moraal.
3          De desastreuze politisering van etnische verschillen in de vorm van politieke partijen.
Ik zal bij elk van deze drie kwalen mijn analyse geven van de situatie en vervolgens aangeven hoe wij deze kwalen kunnen verhelpen of verminderen. Ik zal afsluiten met mijn visie op de stand van zaken in Nederland. Ik zal in mijn analyses uitgaan van individuele rechten en ik zal iedere Surinamer als gelijk beschouwen. In het geval dat ik refereer aan een etnische of religieuze afkomst zal dat slechts zijn ter illustratie of karikaturisering.

1          De politieke cultuur en het enorme gebrek aan ideologie en inhoudelijk debat.
De Surinaamse politiek kenmerkt zich door een heftige belangenstrijd tussen verschillende politieke fracties. Het opvallende is daarbij dat de strijd zich voornamelijk concentreert op de allocatie van middelen en slechts in summiere mate over de ideeën die deze strijd ingeven.
In de Surinaamse politiek worden er constant een aantal vragen gesteld:
Door wie? Hoeveel? Op welke manier? En wat zijn de gevolgen? Dit zijn allemaal legitieme vragen echter er ontbreken een aantal cruciale vragen die als eerste zouden moeten worden gesteld: Waarom?Wat is de theorie achter dit voornemen? Wat is de ideologische/filosofische basis van dit beleid? Het eerlijke antwoord op al deze vragen zou een doodse stilte zijn.
Omdat alle partijen hiervan op de hoogte zijn, worden deze vragen zelden gesteld en wanneer ze worden gesteld worden ze met een simpele platitude weggewuifd. Open deuren intrappen zoals voor het volk en  chauvinistische lege hulzen zullen volstaan.
Suriname heeft gebrek aan een coherente visie voor de overheid van waaruit zij dient te handelen.
Dit ideologische vacuüm wordt in stand gehouden om de intense en corrumperende verstrengeling tussen de wetgevende en de uitvoerende macht mogelijk te maken..
Deze verstrengeling heeft als gevolg dat politieke standpunten hun uiting vinden in de ambtenarij.
Gezien het ontbreken van enige ideologie zijn de enige standpunten die worden overgebracht naar de ambtenarij raciale vooroordelen. De wildgroei aan ministeries en ambtenaren is dus een uiting van deze primitieve raciale machtsstrijd.

2          De invloed van de altruïstische doctrine in de vorm van religieuze taboes en moraal.
Surinamers zijn vaak religieus of spiritueel georiënteerd en dit is in mijn ogen niet van toegevoegde waarde gebleken. Religie heeft Suriname en geen enkel ander land in de wereld ooit enige vooruitgang gebracht: De kerstening van Marrons, de demonisering van de Winti cultuur, de intolerantie tegen homoseksuelen, de eerwraak en de praktijk van het uithuwelijken zijn hier duidelijke voorbeelden van.

Het determinisme dat zich uit in frases als ”Dingen gaan zoals ze gaan” heeft ons verder af gebracht van het idee dat wij de beslissers zijn van ons eigen lot. Traditioneel ingegeven gebruiken zoals lijfstraffen en de ongelijke relatie tussen mannen en vrouwen in Suriname hebben we voor het grootste deel aan religieuze invloed te danken.

Suriname is gelukkig constitutioneel a-religieus en religie vormt dan ook niet het grootste probleem in Suriname ondanks al zijn slechte invloeden. Religie wordt in combinatie met racisme wel gebruikt als extra instrument van politieke verdeling. Gezien het feit dat Religie als instituut per definitie gebaseerd is op uitsluiting en een superioriteitsgevoel is het huwelijk van racisme en religieuze oriëntatie niet meer dan logisch. De strijd tegen religieuze dogma’s zou tussen Surinamers individueel plaats moeten vinden en onderwerpen als tiener-moeders en kindermishandeling zouden niet omwille van het behouden van een schone schijn moeten worden bedekt met een religieuze sluier van onwetendheid.
Bij het herschrijven van ons verder prachtige volkslied stel ik voor om de zinsnede
Gado de wi fesi man door te krassen om hiervoor genoemde redenen.

3          De desastreuze politisering van etnische verschillen in de vorm van politieke partijen.
Racisme vormt een irrationele basis om mensen op te beoordelen.
Suriname een land gemarkeerd door de hel van racisme en in haar kielzog slavernij en dwangarbeid blijft politiek gedomineerd door Raciale(religieuze) lijnen. Geen enkel land ter wereld heeft ooit vooruitgang geboekt door op basis van Racisme te besturen.
Het feit dat een veroordeelde drugsdealer, oorlogsmisdadiger en verdachte van 15voudige moord het volk in extase kan brengen enkel en alleen door niet te discrimineren is veelzeggend.

Het gebrek aan visie en inspiratie bij de huidige oppositie is zo pijnlijk blootgelegd door het presidentschap van Bouterse. We worden nu geregeerd door een drugsdealer/oorlogsmisdadiger en moordverdachte Bouterse in samenwerking met drugsdealer en naar alle waarschijnlijkheid analfabeet Brunswijk en om het machtigste trio in Suriname te completeren voegen we een megalomane pedofiel toe die de naam Soemodihardjo draagt en zijn krant de waarheid noemt.

Deze laatste twee waren verantwoordelijk voor een vechtpartij in de assemblee waarbij ze als ordinaire gangsters dachten hun politieke standpunt over te brengen. Een grovere belediging aan het volk en het instituut van het parlement is niet denkbaar.
De reden dat Desi Bouterse volstrekt ongeschikt is om ons land te leiden wijt ik niet eens aan zijn  verouderde enigszins coherente politieke visie. Deze visie kan het best worden omschreven als reactionair-revolutionair met een dikke saus van nationalisme en demagogie overgoten.

Dus afgezien van zijn volledig onbruikbare politieke opvatting is de man simpelweg niet geloofwaardig, een van de belangrijkste kwaliteiten die een politicus kan worden toegedicht.

Bouterse moet terechtstaan wil hij nog iets van zijn eigen waardigheid behouden.
Bouterse ziet zich 30 na zijn eerste fiasco in Suriname nog immer als een mini-Castro die voor socialistische wonderen zal zorgen. Bouterse is geen Castro en de jaren 80 zijn voorbij, hij is een proteststem tegen racisme en stilstand mede mogelijk gemaakt door het decennia van de front regeringen.

Surinamers zijn Racisme zo erg zat dat Bouterse een aantrekkelijk alternatief werd!!
Bouterse, Brunswijk en Soemodihardjo zijn bezig aan een afscheidstournee waarin ze de laatste stompjes van de Surinaamse democratie zullen doorzagen. Deze drie ‘‘partners in crime” zijn een exponent van alles dat misgaat in Suriname en we zouden ze dan ook als artefacten tegen het licht moeten houden om het kwaad in ons voor eens en altijd helder te identificeren.
De beste manier om een einde te maken aan de raciale politiek in Suriname is een verkleining van de overheid ter bescherming van de burgers naar Amerikaans en Frans voorbeeld. ls er een land in de wereld een neutrale, kleurenblinde bescheiden overheid nodig heeft dan is het Suriname wel.

Conclusie
In Nederland is de situatie allesbehalve hoopgevend. De enige paar Surinamers die om hun intellectuele bagage worden uitgenodigd in TV programma’s zijn Gerard Spong en Prem Radhakishun. Verder zijn alle andere bekende Surinamers of comedians, rappers, profvoetballers of ze doen aan vechtsporten of atletiek. Ik signaleer een gebrek aan bekende Surinaamse intellectuelen. De Surinaamse Tweede Kamerleden hebben nimmer indruk kunnen maken met uitzondering van Ferrier’s recente (15 minutes of fame) lijken het wel de meest oninteressante kamer-leden te zijn. De enige Surinamer die ooit een kabinet heeft gediend is binnen 6 uur ontslagen en er is nooit een Surinamer burgemeester geworden van een grote stad in Nederland.

Ondanks dit alles is er nog hoop voor Suriname en de Surinaamse gemeenschap. Misschien moeten we als natie eerst dood om weer herboren te worden. Het kan immers niet slechter dan de huidige situatie en wij Surinamers tonen onze inventiviteit in tijden van nood. De raciaal neutrale jeugd van Suriname is politiek geëngageerd en in de meerderheid in Suriname. Op hen vestig ik mijn hoop maar ook in Nederland zijn er mogelijkheden voor het creëren van een intellectuele voorhoede onder Surinamers die invloed hebben.
In plaats van onze tijd te verdoen door te luisteren naar radio-priesters die beweren dat Robert Vuistje en Ujala een bedreiging vormen voor Surinamers zouden we inhoud de voorrang moeten verlenen. Hoeveel van onze mensen klagen niet over de misdaden van Babylon terwijl hun eigen productiviteit te wensen over laat. Hoeveel van onze kinderen keren zich tot het kaboelisme en willen allesbehalve te worden gezien als wit. Waar houden wij ons mee bezig!!!!

Noem deze brief een schande, blasfemisch of onbeschoft het zal niks afdoen aan zijn objectieve waarde. Ik heb overdreven veralgemeniseerd en geprovoceerd, maar ik sta achter ieder woord. Ik had graag verhaald over een prachtige situatie maar de realiteit dwingt mij eerlijk te zijn en daarom hang ik onze vuile was buiten. Het moest gezegd worden en ik vraag niet om toestemming enkel vergiffenis. Deze brief is een teken aan de wand en een verklaring van hoop voor elke Surinamer die weigert te accepteren dat ”dingen gaan zoals ze gaan’‘. Landgenoten verenigt U en laat de rede en de logica overwinnen met in gedachte dat de geschiedenis ons rechtvaardigt en dat de toekomst in onze handen ligt.

Met vriendelijke groet,
Yernaz Jalmar Sandino Ramautarsing is te bereiken op yernaz@hotmail.com

Nieuw Front zal dictatuur in Suriname bestrijden

Waterkant.Net

PARAMARIBO, 17 APR – Het Nieuw Front, NF, zal zich met hand en tand verzetten tegen een herleving van de dictatuur. Als debatteren in het parlement niet meer mag, dan zijn er nog altijd persconferenties. Ook massameetings moeten de communicatie met de samenleving open houden. Dit stelden parlementariërs van de politieke combinatie tijdens een persconferentie. “Er heerst een dictatuur in het parlement”, aldus Chandrikapersad Santokhi (VHP). Het uitzetten van leden van zijn fractie is een sprekend voorbeeld.

Mondigheid en kritiek worden afgestraft en dat is al enige tijd zo. “Leven we wel in een rechtsstaat? Geldt de wet voor een ieder? Als dit zo is, waarom we als parlementariërs dan beknot in het uiten van onze mening”, zegt Santokhi. Want dat speelt. Voor de oppositie is het wel degelijk een punt dat alles met elkaar te maken heeft. Daarom is bij het bespreken van de wet op belagen, ook de amnestiewet (op onder meer de decembermoorden) aangesneden.

Want precies wat het laatste aan het schenden is, wordt in de wet op belagen verdedigd. “De wet op amnestie zwakt de plicht tot naleving van de wet af. De wet op het belagen versterkt de wet juist”, aldus Santokhi. De tegenstrijdigheden tekenen het bestuur in het land. “De samenleving is gepolariseerd: er zijn mensen die alles mogen omdat ze politie macht bezitten, en mensen die zijn onderworpen aan wet en recht”, zei Ruth Wijdenbosch (NPS).

Suriname zal blijven worstelen met hoge prijzen

Waterkant.Net

PARAMARIBO, 17 apr – Suriname is gedoemd te blijven worstelen met hoge prijzen voor goederen. Volgens Gilmore Hoefdraad, president van de Centrale Bank van Suriname, si dit eigen aan de nationale economie. Er wordt meer geïmporteerd dan er wordt uitgevoerd. Een dure smaak die zich duur laat betalen.

Deze toestand is al weer te merken, nu de prijzen van van alles de lucht in schieten. Er wordt weliswaar hier en daar bijgespijkerd. Het regeringsprogram van goedkopere levensmiddelen is zo’n voorbeeld. “Het is natuurlijk noodzakelijk dat we de prijzen onder controle houden. Ik ondersteun de regering in haar streven om de basisgoederen zo goedkoop mogelijk te houden”, zegt Hoefdraad tegenover de Times of Suriname. Toch zal uiteindelijk meer moeten gebeuren. Op de oude voet verder gaan zal op den duur onhoudbaar blijken.

Het karakter van de economie speelt daarbij een bijzondere rol. “We hebben een groot probleem en dat is structureel. We zijn een importland en we zijn erg afhankelijk van de olieprijzen”, Het gros van wat in de winkel te halen valt komt uit het buitenland. Inflatie-import is dan ook onvermijdelijk. Om het in te perken zal Suriname meer moeten produceren. “Naarmate we meer verscheidenheid kunnen plegen in onze economie, zal dat zijn weerslag hebben op het prijsniveau.”

The game goes on ....Politie moet ingrijpen in ontaarde DNA-vergadering

Politie moet ingrijpen in ontaarde DNA-vergadering

Starnieuws 16 Apr, 16:35

Assembleeleden worden met de politie uit de vergaderzaal verwijderd

De vergadering van De Nationale Assemblee is vanmiddag compleet ontaard. Leden van het oppositionele Nieuw Front zijn in opdracht van voorzitter Jennifer Geerlings-Simons door de politie uit de vergadering gezet.

Aanleiding was dat de oppositie zich met slaan op de tafel en geschreeuw door de zaal zich hevig verzette tegen de manier waarop Simons de vergadering leidde. De voorzitter duldde op geen enkele manier dat de oppositie bij de behandeling van de wet ‘belagen’ enige link maakte met de eerder aangenomen amnestiewet. Aan het woord was Chandrikapersad Santokhi (Nieuw Front/VHP) die steeds een link met deze wet en de amnestiewet legde.

Schorsingen hielpen niet
Eerder werd de vergadering tot twee keer toe geschorst om de rust te doen terugkeren. Na elke hervatting werd het rumoer echter erger. Simons weigerde de oppositie gebruik te laten maken van ‘een punt van orde’. Volgens haar was er niks mis met de orde van de vergadering.
Nieuw Front fractieleider Radjkoemar Randjietsingh en andere leden van zijn fractie begaven zich op een gegeven moment naar de tafel van de voorzitter. Dit was het moment dat de vergadering compleet ontaardde. Simons riep de hulp in van de politie onder aanvoering dat ze bedreigd werd.

Randjietsingh en enkele leden werden in opdracht van Simons door de politie uit de zaal verwijderd. De andere oppositieleden verlieten samen met hen de zaal. Arthur Tjin-A-Tsoi, moest door zijn fractie worden meegenomen. Hij weigerde met de politie mee te gaan. Nadat de politie de Nieuw Front leden naar buiten hadden meegenomen, werd de vergadering in alle rust voortgezet.

'Suriname stevent af op een DEMOCRATURE staat'

NoSpang  17 april 2012 11:53

INGEZONDEN - Wat er momenteel in Suriname gaande is, is zwaar verontrustend voor wat het volk tegemoet mag zien en is daarmee niet alles gezegd. Los van het feit dat de huidige regering geen eerlijk bestuur voert zoals bevestigd door velen prominenten uit de samenleving is het zo dat de gekozen koers van deze regering alles in zich heeft om voor de komende 20 jaar aan de macht te blijven. De grondwet is zo ingesteld dat hoe je het wend of keert de eindverantwoordelijke voor het nemen van beslissingen de machthebbers zijn.  "Grondwet artikel 144 lid 1: "Bij wet wordt ingesteld een orgaan dat belast is met de beoordeling van de grondwettelijkheid van wettelijke regelingen en maatregelen". "Grondwet artikel 144 lid 2: "De samenstelling, taken en bevoegdheden van DIT orgaan worden bij wet geregeld."

Het constitutioneel hof
"Grondwet artikel 74 c. : "het voordragen voor benoeming aan de President van de leden en de plaatsvervangende leden van het Constitutioneel Hof;".
"Grondwet artikel 144 lid 1: "Er is een Constitutioneel Hof, zijnde een onafhankelijk orgaan, dat gevormd wordt door de voorzitter, de vice-voorzitter en drie leden, die -evenals de drie plaatsvervangende leden- voor een periode van vijf jaren op voordracht van De Nationale Assemblee door de President worden benoemd ".

Wie bepaald de wet? de verdachte van de 8 Decembermoorden.
Dus waar het in feite op neerkomt is dat de verdachte (die wet bepaald) zijn eigen proces mag bepalen en mensen op die posities mag plaatsen waar die voor hem nodig zijn. Dit is schaken met een tegenstander die al van te voren verloren heeft. De enige hoop die de samenleving nog heeft volgens Gerard Spong is dat de rechters alles naast zich neerleggen en integriteit tonen door te kiezen voor een uitspraak. Maar ook deze staan onder zware druk want hun is de privé beveiliging ontnomen. Een signaal om aan te geven dat hun leven niet zeker is. Intimidatie en bedreiging kun je dit noemen.

Waar hebben we dus mee te maken. We staan als Surinamers aan de rand van de afgrond en hebben geen keuze meer dan met z'n allen massaal de straat op te gaan om te kiezen voor vervroegde verkiezingen om deze regering omver te werpen. Daarmee kan de Amnestiewet terug gedraaid worden. Het grote risico dat de samenleving loopt is dat er door Dino Bouterse een coup kan worden gepleegd omdat hij op een positie is neergezet om het land te verdedigen tegen "terreur". Welk terreur is nog niet bekend. Niet dat de levens van vele Surinamers in gevaar lopen maar de aanvoerders voor een massale staking om de huidige regering omver te werpen zullen misschien het zelfde beschoren zijn als in 1982. Dit gegeven brengt onze democratische staat tot een democratuur.

Gevolgen voor de bevolking
Zij die nu weg kunnen zouden er verstandig aan doen het land te verlaten. Zij die willen blijven en tegen dit regiem zijn zullen gedwongen worden voor dit regiem te werken. Wie niet paars denkt heeft geen boterham kun je stellen. Binnen afzienbare tijd staan vele voor deze keuze en is de vraag wat kunnen we doen.

Anderzijds zal deze regering door buitenlandse druk en economische sancties niet instaat zijn om haar programma volledig uit te kunnen voeren. Ze zullen stellig blijven wijzen met de vinger naar Nederland als schuldige. Wat er dan overblijft is wie zich redden kan dat ook zelfstandig moet doen. De top zal van deze crisis geen last hebben maar de samenleving zal hierdoor in verval geraken.

Kijken met een glazenbril naar de criminaliteit
Wie goed wil zien wat er gaande is in Suriname heeft beslist geen bril op met gele glazen. De criminaliteit is voor zeker niet terug gebracht maar wordt met een achterdeur politiek staande gehouden. Aanhoudingen die publiekelijk bekend worden gemaakt zijn nog geen 5% van criminele activiteiten die zich achter de schermen plaats vinden. Drugssmokkel en Gouddelving zijn daar voorbeelden van.

Ook zien we dat zij die gratie gekregen hebben na in herhaling getreden te zijn geweest weer op vrije voeten worden gesteld. Gevangenen die roepen recht voor een recht voor allen en ook gratie verzoeken van de president. Moorden die gepleegd zijn waar parlementariërs zich voor verontschuldigd hebben. Suriname is alles behalve in de rust zoals men wil doen vermoeden. De aanname van de amnestie wet heeft ook niet voor de nodige rust gezorgd. Integendeel is er een enorme scheuring binnen de samenleving ontstaan.

What to do
11 mei zal een dag zijn die weggeschreven wordt in de geschiedenis van Suriname.
Om steun te betuigen kunnen er verzoekbrieven verstuurd worden aan diverse ambassades van de Caricom landen om op deze dag aanwezig te zijn bij de uitspraak. Ook kan het volk er zelf voor zorgen dat Suriname geen Democratuur regeerbeleid wordt door vervroegde verkiezingen uit te schrijven.  Dit heft zij immers tijdens de presidentschap van J. Wijndenbosch al eens aangetoond. Vanuit het buitenland zullen er hoogwaarschijnlijk nog meer economische sancties volgen die Suriname zeker zullen treffen om de regering te dwingen deze situatie terug te draaien. Ook zien we dat er al diverse meningen van uit mensenrechten organisaties en UNITED NATIONS zijn gefilterd en  daarmee ook hun steun betuigen.

Vincent Gravenberch
Voorzitter DV&O
Democratische Vernieuwing & Ontwikkeling

'Toetsing wet door Constitutioneel Hof, heilloze exercitie'

Starnieuws 16 Apr, 13:30

Gerard Spong

De jurist Gerard Spong vindt het verdragsrechtelijk niet aanvaardbaar dat het nog op te richten Constitutioneel Hof de amnestiewet moet toetsen. Het Openbaar Ministerie vroeg de krijgsraad vrijdag om het 8 decemberstrafproces op te schorten, totdat dit hof is ingesteld. Spong gaat in een exclusieve bijdrage op Starnieuws in op deze kwestie.

De op 5 april 2012 aangenomen wijziging van de Amnestiewet 1992 in Suriname is in strijd met internationale mensenrechtenverdragen, spot met internationale jurisprudentie en schendt bovendien de Surinaamse grondwet. De wetswijziging beoogt amnestie voor de verdachten van de Decembermoorden van 8 december 1982 en beveelt de rechter de niet-ontvankelijkheid van het openbaar ministerie aan te nemen in het proces dat thans voor de Krijgsraad dient.

Rechter buiten spel zetten
Allereerst heeft de amnestie volgens deze wetgeving tot gevolg dat, zelfs in zaken die reeds ter terechtzitting aanhangig zijn gemaakt, de betrokken rechter verplicht is onmiddellijk de niet-ontvankelijkheid van het openbaar ministerie uit te spreken. Zonder vaststelling van schuld wordt aldus op voorhand amnestie verleend. De rechter wordt zo compleet buiten spel gezet. In een rechtsstaat is dit onaanvaardbaar. Temeer nu in de Surinaamse grondwet tevens is opgenomen dat ‘elke inmenging inzake de opsporing en de vervolging en in zaken bij de rechter aanhangig’ verboden is.

Deze Surinaamse amnestiewetgeving komt ook in strijd met het internationale recht. In kernachtige bewoordingen heeft het Inter-Amerikaanse Hof voor de Rechten van de Mens in de zaak Barrios Altos tegen Peru in 2001 beslist dat alle amnestieregelingen die ertoe strekken de strafrechtelijke verantwoordelijkheid op te heffen van personen die mogelijk ernstige mensenrechtenschendingen hebben begaan ontoelaatbaar en in strijd met het Inter-Amerikaanse mensenrechtenverdrag zijn. Ook het Mensenrechtencomité van de Verenigde Naties oordeelt kort en krachtig: “Amnesties are generally incompatible with the duty of states to investigate such acts”. Het is zelfs voorgekomen dat het Europese Hof voor de Rechten van de Mens Nederland heeft veroordeeld wegens het verzaken van zijn positieve verplichting effectieve onderzoeksmogelijkheden naar de doodsoorzaak van een burger te bieden.

Meer voorbeelden
In het voetspoor van deze rechtsontwikkeling overwoog het Chileense Hooggerechtshof in 2004 (Sandoval) dat amnestie inzake gedwongen verdwijningen in strijd is met het Inter-Amerikaanse verdrag voor de Rechten van de Mens. En van het zelfde laken een pak was de uitspraak van de Argentijnse Hoge Raad in 2005 (Simon, Julio Hector y otros) waarin twee Argentijnse amnestiewetten onverbindend werden verklaard. Op 26 januari 2012 veroordeelde Navi Pillay, de Hoge Commissaris voor de mensenrechten van de Verenigde Naties, het nog aanhangige amnestievoorstel voor de afgetreden dictator in Jemen, Ali Abdullah Saleh, als “volstrekt ontoelaatbaar”.

Datzelfde Europese hof voor de rechten van de Mens heeft in zijn uitspraak van 19 maart 2009 in de zaak Ely Ould Dah, een amnestiewet van Mauritanië in strijd met het internationale recht geoordeeld. Eenzelfde uitspraak deed een Cambodjaanse rechter van het Cambodja Tribunaal op 11 april 2011 in de zaak Ieng Sary naar aanleiding van een Cambodjaanse amnestiewet uit 1994 ten behoeve van leden van de Rode Khmer. Dit tribunaal besliste dat de amnestiewet in kwestie in strijd was met art. 2 lid 3 van het VN-verdrag inzake Burgerrechten en Politieke rechten, welk verdrag ook voor Suriname geldt. Deze verdragsbepaling garandeert aan iedere burger een “effective remedy” terzake onderzoeksmogelijkheden naar schendingen van de rechten in het verdrag genoemd, zoals het recht op leven.

Beïnvloeding
En het is precies deze voor Suriname bindende verdragsbepaling die zich verzet tegen het standpunt van de auditeur-militair om de omstreden Surinaamse amnestiewet door het in de grondwet voorziene Constitutionele hof te laten toetsen. Volgens die grondwet worden immers de leden van dat hof door de president (lees: de verdachte) benoemd. Nadere regels met betrekking tot de samenstelling, de inrichting en de werkwijze, alsmede de rechtsgevolgen van beslissingen van het Constitutionele Hof moeten bij wet worden vastgesteld. Aangezien de president (lees: de verdachte) bevoegd is goedgekeurde wetsontwerpen te bekrachtigen en aldus medewetgever is, is ook via deze wet¬gevende procedure de (hoofd)verdachte in staat de uitkomst van de toetsing door het nog op te richten Constitutionele Hof te beïnvloeden.

Al deze beïnvloedingsmogelijkheden via de benoemingsprocedure en de uitvoeringswetgeving zijn niet te rijmen met de “effective remedy”-garantie van het VN-verdrag inzake Burgerrechten en Politieke rechten. De “effectiviteit” van de “remedy” behoeft weliswaar niet een rechterlijke instantie te zijn. Wél hangt de beoordeling van de effectiviteit, volgens rechtspraak van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens, af van het gezag van de betrokken instantie en de waarborgen die zij verschaft. Ook overwoog het Europese mensenrechtenhof dat beslissingen van zo’n gezaghebbende instantie “should be legally binding, otherwise the requirement of effectiveness would not be satisfied.”

Heilloos
Welnu, als volgens de Surinaamse grondwet de rechtsgevolgen van de beslissingen van het Constitutionele hof bij wet moeten worden vastgesteld, is de rechtens bindende kracht kennelijk nog geen vaststaand gegeven. Reeds op grond hiervan kan het Constitutionele hof niet als een “effective remedy” in de zin van het betrokken VN-Mensenrechtenverdrag worden beschouwd.

Het behoeft verder geen betoog dat een Constitutioneel Hof, waarvan de leden op voordracht van de Nationale Assemblee, die vóór de amnestiewet stemde, door de verdachte benoemd worden geen gezag toekomt. De schijn van vooringenomenheid kan door deze procedure, die aan alle kanten door de hoofdverdachte gemanipuleerd kan worden, ten enenmale niet voorkomen worden. En daarom is een toetsing door het Constitutionele hof een heilloze, verdragsrechtelijk onaanvaardbare exercitie.

IACHR Expresses Concern about Amnesty Legislation in Suriname

IACHR

Washington, D.C., April 13, 2012 — The Inter-American Commission on Human Rights (IACHR) expresses its deep concern with respect to the amnesty legislation approved by the Parliament of Suriname on April 5, 2012. The legislation seeks to consolidate immunity for human rights violations committed during the military era (1982-1992) in Suriname, and to remove the exception in the 1992 Amnesty Law that applies to crimes against humanity and war crimes.

At the closing of its most recent sessions, the IACHR expressed that initiatives of this nature impede compliance with cases that have already been decided by the inter-American system, including the Massacre of Moiwana case, among others. The Inter-American Commission must reiterate that amnesty laws related to serious human rights violations are incompatible with international human rights obligations, as such laws keep States from investigating and punishing the perpetrators.

Likewise, the Inter-American Court of Human Rights has established repeatedly that an amnesty law may not serve as a justification for failing to comply with the duty to investigate and to ensure access to justice. Specifically, the Court has found that States "may not invoke existing provisions of domestic law, such as the Amnesty Law in this case, to avoid complying with their obligations under international law. In the Court's judgment, the Amnesty Law...precludes the obligation to investigate and prevents access to justice."

As the IACHR and the Inter-American Court have emphasized, laws that seek to leave serious human rights violations in impunity are incompatible with inter-American human rights obligations.

The Inter-American Commission has seen many instances where the application of amnesty laws has obstructed the clarification of grave human rights violations and the prosecution and punishment of those responsible, leading to impunity. As a consequence, a series of States in the region have reviewed and invalidated the effects of their amnesty laws in order to comply with obligations established in the inter-American system.

The IACHR closely monitored the human rights situation in Suriname during the military dictatorship, and published a series of reports documenting grave human rights violations, including various massacres. One of these involved the emblematic case of the killing of 15 prominent citizens at Fort Zeelandia on December 8, 1982, and others took place in villages in the interior. All of these massacres require clarification, prosecution and reparation.

The Inter-American Commission urges the authorities of Suriname to take all actions necessary to comply with its obligation to investigate, prosecute and punish the serious human rights violations committed during the military dictatorship.

A principal, autonomous body of the Organization of American States (OAS), the IACHR derives its mandate from the OAS Charter and the American Convention on Human Rights. The Commission is composed of seven independent members who act in a personal capacity, without representing a particular country, and who are elected by the OAS General Assembly.

No. 38/12

Kruispunt: Hoe nu verder?

Starnieuws 13 Apr, 13:00

Als land zijn we op een kruispunt beland. Het is helaas niet het kruispunt dat de president had voorzien in zijn inaugurele toespraak die de gelijknamige titel droeg.
De scherpte van de betogen aan weerszijden van de amnestiescheidslijn maakt duidelijk dat het fragiel opgebouwde maatschappelijk vertrouwen ernstig geërodeerd is, waardoor er nu een ravijn dreigt te ontstaan dat niet door verzoening en vergeving overbrugd kan worden.

Het helpt niet dat voorstanders, en met name de indieners en directe begunstigden, argumenten hanteren en een toon aanslaan die in volledige tegenspraak is met hun woorden over maatschappelijke rust, ontwikkeling en nationaal belang.
Het helpt niet dat sommige tegenstanders oproepen tot strijd, die kan leiden tot onvermurwbare stellingname of tot ongeloofwaardigheid wanneer de strijd gestaakt wordt.

Aan de kant van mensenrechten
Als deel van de Surinaamse gemeenschap hebben wij, NGO’s, ons de afgelopen weken beraden over ons werk, ons bestaansrecht, en onze positie. Als deel van de burgermaatschappij staan NGO’s altijd aan de kant van burgers, en dus aan de kant van recht, rechtvaardigheid, rechtstaat en mensenrechten. Ons werk wordt ingegeven door universele idealen van sociale rechtvaardigheid en respect voor elkaar, zoals vastgelegd in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, en alle andere mensenrechtenverdragen.

Wij zijn organisaties die, ongeacht welke regering aan de macht is, steeds blijven werken, in alle stilte of met luide trom, aan het verbeteren van het leven van alle mensen in Suriname, maar vooral van die mensen die geen stem hebben, die niet gehoord worden, die niet voor zichzelf kunnen opkomen, of die bewust worden uitgesloten of gediscrimineerd.

Voor sommigen van ons staat de garantie van de beleving van die mensenrechten op de voorgrond van ons werk, voor anderen staat vooral de ontwikkelingsbenadering die hiermee gepaard gaat centraal. Bij ontwikkeling die duurzaam is - en dus een samenhang is van maatschappij, milieu en economie- staat de beleving van mensenrechten altijd centraal. In dit systeem zijn er steeds twee partijen, de rechthebbenden en de plichtdragers.

Sociaal kapitaal
De grootste plichtdrager is de Staat. Die heeft als enige en ultieme taak erop toe te zien dat zij haar plichten jegens al haar burgers nakomt. En als de Staat in gebreke is, dan zijn het in de meeste gevallen de organisaties van het maatschappelijk middenveld die trachten de plichten jegens burgers na te komen en ervoor zorgen dat burgers datgene waarop zij recht hebben ook inderdaad krijgen.

Na de binnenlandse oorlog bijvoorbeeld, zijn het vooral de niet-gouvernementele organisaties geweest die samen met de gemeenschappen en hun organisaties, te midden van het tumult en de ruïnes, onder extreme omstandigheden de mouwen opstroopten en scholen startten, vernielde onderwijzerswoningen herbouwden, gezondheidszorgdiensten weer terug brachten, mensen hielpen met het verwerken van de trauma’s; vrouwen hielpen om te wennen aan nieuwe omstandigheden, inkomensverwervingsprojecten startten, opleidingen brachten waar die niet waren. Het zijn ook de NGO’s die zich sterk maakten voor de rechten van vrouwen, van kinderen, van Inheemsen en Marrons; die zich druk maakten om huiselijk geweld, om kinderrechten, die slachtoffers van geweld hulp boden; en dit alles nog steeds doen, waar en wanneer dat nodig is, voor zover onze middelen en capaciteit reiken.

En het zijn ook de niet-gouvernementele organisaties die zich al jaren sterk maken voor versterking van onze fragiele democratische rechtsstaat door basisorganisaties te versterken, burgers leren te onderhandelen, te praten, hun recht op te eisen en hun plichten na te komen. Die op directere manier bijdragen aan het beleven van een democratische rechtsstaat door fora te bieden aan mensen om hun mening te geven; dialoog propageren en daar ook de ruimte toe creëren. Die buurt-, dorps- en gemeenschapsontwikkeling centraal blijven stellen, ook al worden zij keer op keer geconfronteerd met de gevolgen van een decennialange politieke cultuur gebaseerd op patronage en eigenbelang; en de verregaande gevolgen van de periode van militaire overheersing.
Velen beseffen misschien te weinig dat ons sociaal kapitaal een fikse deuk heeft gekregen, wantrouwen is gemeengoed geworden. Maar ook andere vanzelfsprekende democratische waarden, zoals kritisch burgerschap, vrije meningsuiting en rekenschap afleggen, hebben geleden.

Machtsmisbruik
De gebeurtenissen van de afgelopen weken hebben aan ons geknaagd, en dat doen ze nog: wij hebben gefaald om grote groepen burgers kritisch te maken, de waarde van mensenrechten van een ieder in te laten zien.
Wij hopen dat ook alle andere organisaties, personen, instanties en partijen de hand in eigen boezem durven steken, aan beide zijden van de amnestielijn. Ego’s opzij zetten en voor zichzelf bepalen: wat is een groter goed, mijn individueel gelijk en/of voordeel of een oprecht verlangen naar wat goed en heilzaam is voor de natie?

Wat wij wel weten is dat wij nu nog harder dan voorheen onze taak zullen moeten oppakken, en onverkort dienstbaar blijven aan de waarden zoals vastgelegd in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. De komende tijd zal het duidelijk worden of de amnestiewet slechts een eenmalig geval van machtsmisbruik is, of dat wij nu systematisch geconfronteerd zullen worden met gelegenheidswetten. Het is de plicht van de Staat en de machthebbers om nu meer dan ooit duidelijk te maken dat kritische burgers geen vrees hoeven te hebben; dat rechtzoekenden hun recht kunnen vinden; dat de waarheid over de 8 decembermoorden inderdaad naar boven wordt gehaald.
Het is het recht van burgers om dat te eisen, het is de plicht van de organisaties waarin zij zich hebben gebundeld om erop toe te zien dat dit ook gebeurt. Dat is dus ook onze plicht.

Projekta
Stichting Projekten Christelijk Onderwijs (Stichting Projekten)
Pater Ahlbrinck Stichting (PAS)
Stichting Equalance
Bureau voor Dienstverlening NGO’s (BFN)
Sanomaro Esa
Vrouwen Parlement Forum (VPF)

The amnesty law problem in Suriname - seen from someone living outside Suriname and the Netherlands

Suriname :: Informationen und Bilder

Living in Germany this problem and all discussions in Suriname and the Netherlands about it is a white spot in the news and media landscape. I am surprised to read in Surinamese newspapers and to hear Surinamese polititians talk that the whole world is looking o­n Suriname and the recent decision of the Surinamese parliament in the amnesty question. This "Surinamese" sight o­n the world outside is maybe Suriname´s general problem. It´s characterized by a strange overestimation of it´s own importance.
The world outside for Surinamers in first place are the Netherlands. A state with a great history but nowadays -a view o­n the map shows it- a small European state. Even in the Netherlands the interest in Suriname is limited. Suriname´s economical importance for the Netherlands tends towards zero. In other states, even in neighbour countries like Germany most people never have heard of "Suriname" in their whole life.
I don´t mention this to degrade or humiliate Suriname. It´s a "great" country in the sense of beautiful. But it´s not important for the world if Bouterse is establishing a dictatorship there or not. This unimportance is setting the country in a kind of isolation and gives wide space for undemocratic systems based o­n the power of the big money, violence and suppression. The conclusion of this analysis is that the Surinamese people can hardly count o­n help from outside against despotism and dictatorship. To get rid of these ulcers the initiative must come from the own community. If not, Suriname will lapse to a "Wild West" state plundered by the new colonizers inside the own country.

'Amnestiewet = Vrijbrief schending mensenrechten'

NoSpang - Suriname Network Online

dinsdag, 10 april 2012 15:01

INGEZONDEN - Met de aanname van de Amnestiewet 2012 in de Nationale Assemblee van Suriname is de periode van willekeur aangebroken in Suriname. De dictatuur van de democratische meerderheid heeft bewezen weinig gevoel te hebben voor de gevoelens van de minderheid, slachtoffers en nabestaanden van gewelddadige misdrijven tijdens de militaire periode in de jaren tachtig. De zogenaamd   democratisch gekozen meerderheid heeft de wet naar hun hand gezet. Er zijn verschillende afkeurende geluiden gehoord over de aanname van de Amnestiewet.
Meer nog dat het jammer is dat de daders hun straf ontlopen. Echter, zeker naar de jeugd toe, heeft de aanname van de wet wegen vrijgemaakt voor het straffeloos vernietigen van de toekomst van het land. Misdaad in welke vorm, zeker tegen de mensheid mag nooit en te nimmer beloond worden. Om de democratische minderheid in Suriname, meer nog de slachtoffers en nabestaanden van militaire onderdrukking een hart onder riem te steken hebben strijders van het vrije woord en de vrije gedachte een statement gemaakt.

Ook ik ben met stomheid geslagen. Woorden schieten te kort. Er gaat wel door m'n hoofd: 'wij (wij want dit is grensoverschrijdend) hebben besloten te vergeten' las ik op Facebook. En zo is het. Iets vergeten wil niet zeggen dat het niet heeft bestaan. Een volk dat vergeet, vergeet ook het recht op bestaan. Als je vergeet te bestaan kun je ook niet verder. Verder willen we allemaal, dus laten we niet vergeten. Nooit! We moeten blijven praten. Altijd! Sari odi.
Manoushka Zeegelaar-Breeveld (Theatermaker)

Misschien zeggen we later dat je je alleen naar boven kan afzetten als je de bodem bereikt hebt... Nell Dahlberg (Muziekpedagoog)
Suriname laat een kans liggen, een kans op waarheid en op recht. Hoe kunnen volksvertegenwoordigers zichzelf zo misleiden? Weten ze niet dat wat ze vandaag aanrichten door de rechterlijke macht opzij te zetten, niet enkel gevolgen heeft voor de slachtoffers en hun nabestaanden van het regime Bouterse, maar ook gevolgen heeft voor de lange termijn? Geven ze hun president (en nog toekomstige machtshebbers) willens en wetens een vrijbrief om het recht naar hun hand te zetten? Dit is een bijna even zwarte dag in de geschiedenis van Suriname als 8 december 1982.
Rihana Jamaludin (Schrijver)

Mijn zoon is 8, groeit op in Nederland en krijgt les over de tweede wereldoorlog. Daardoor heeft hij een hekel aan Duitsers. Ik wil mijn zoon leren niet te haten. Bij de Duitsers kan dat, omdat de daders zijn gestraft. Ik zal deze dinsdag met hem meelopen in de stille tocht tegen de straffeloze amnestieverlening voor de daders van de decembermoorden. Ik zal hem vertellen wat er is gebeurd. Als hij daarna de daders haat, kan ik hem begrijpen. Helaas. Als hij na de mars het onvoorstelbaar vindt dat Surinamers een moordenaar als president kiezen, kan ik hem begrijpen. Als hij het daarna moeilijk vindt om te beseffen dat hij Surinamer is, zal ik hem zeggen dat hij niet moet zeuren. We zijn Surinamers in goede en in slechte tijden.
Guus Pengel (Schrijver/Theatermaker)

Ik vergeef wel, maar ik vergeet niet. De dag van de decembermoorden zal ik ook niet vergeten! Maar ja, JA IK WIL SURINAME WEL ZIEN VOORUITGAAN EN DIE VRIJHEID EN DEMOCRATIE IS GEBLEKEN.....!
Razia Barsatie (Kunstenaar)

Een volk van ongeveer een half miljoen Surinamers is wakkerder dan ooit dankzij de Amnestiewet en de democratische processen zoals die zich in onafhankelijke naties als Suriname ontvouwen. Als je de stille tocht in Amsterdam, Rotterdam, Den Haag, Utrecht en Groningen zou laten plaatsvinden, krijgen nabestaanden van slachtoffers van Nederlandse willekeur en terreur ook een podium om zich tegen dwaling van de rechtstaat Nederland uit te spreken. Gelukkig is de kans klein dat de falende rechtspraak in Nederland onder vergelijkbare loupe wordt bekeken want dan zou men een permanente stille tocht langs zien komen van slachtoffers van falende rechtstaat principes. Forward ever! Laat de geschiedenis geen strop voor  de toekomst worden. Soso lobi. Tide tamara Sranan e stree gi wan moro switi tratamara.
Martha Tjoe Nij (Dichter/Theatermaker)

Opportunisten en lafaards, die zich bestuurders  noemen, beseffen niet dat zij met ondertekening van de barbaarse Amnestiewet Suriname buiten de gemeenschap van beschaafde landen plaatsen. Het isolement waarin ons land zal geraken treft dan helaas ook de goedwillende Surinamers. Wat men hiermee komende generaties meegeeft is dat leugen, lafheid, bedrog en egoïsme wapens zijn die gebruikt mogen worden in de strijd om zelfverrijking en nepotisme: het doel heiligt immers de middelen. Dit is het absolute dieptepunt van Sranan.
Lydia Emanuels (Schrijver/Radiomaker)

Ik zou graag willen reageren. Ik heb ook wel een mening maar mijn woorden zijn verstomd. De borst van Suriname brandt van pijn en niemand lijkt iets te kunnen doen. Toch gebeurt er veel. Ik zou zeker wat willen zeggen maar… Ik wens ons allen veel troost en kracht toe. Brasa!
Raj Mohan (Zanger/Dichter)

Den man di a Sranan pipri piki meki wi sabi fa den e denki. Suma na mi? Ala di a de so taki mi no agri taki suma di kiri no e kisi den strafu, mi feni taki wi no mu waka leki fowru sondro frustan na Ptata baka. Wi mu sabi wi historiya. Dan te wi luku wi historiya wi e syi taki ten biten suma ben e kiri trawan, dan kaba den no ben kisi den pai. Mi ati de na den pitani di gro tron bigiman nanga -uma sondro papa na den sey. Ma ete efu a Sranan pipri no agri nanga san e pasa nownow, dan na fu tra leysi te den musu poti den sten, den sorgu taki den man disi no kon moro. Dan mi sabi taki awinsi na baka dritenti yari, den man di kiri brada fu soso o kisi den pai. Sranan pipri sabi yu historiya, dan na a kaba yu o de winiman nomo nomo.
Romeo Grot (Skrifiman)

Wat gaat er gebeuren, Met mijn kinderen, Die de geschiedenis van hun land niet kennen? Wat gaat er gebeuren, Met mijn dochter en mijn zoon, Die ik nooit iets heb verteld, Van die nacht in december, Een nationale schande. Wat is er gebeurd die nacht, Wacht, wacht, wacht…, Ik weet het, je bent nog niet gehoord, Je bent nog niet verhoord, Je hebt nog niemand vermoord. Wat doe je met de dood, Van mensen op je geweten, Wat doe je met je eigen lafheid, Wat rijmt er op lafheid… SCH… verwijt. A bun, mi e stop, Onze woorden zijn nog niet op, Maar er zijn grenzen aan mijn zinnen, M’e begi un alamala, Laten wij ons bezinnen. SLOTWOORD 2012: GAAT ALLES (HOPELIJK NIET ALLES) ZICH HERHALEN?
Thea Doelwijt (Theatermaker)

Het verleden waar zij het over hebben, is ook het verleden waar méér dan 15 mensen...
mensen van alle rangen en standen, van elke kleur, uit de stad en het binnenland, genadeloos en zonder vorm van proces werden vernederd, gemarteld en vermoord. Dat moeten we vanaf nu gewoon vergeten. De rechter mag daar niet meer over oordelen. De 28 parlementariërs hebben dat namens u, volk van Suriname, besloten. Voordat deze wet er was, wisten we wie er verdacht werden van de gruwelijkheden uit dat verleden. Zekerheid hadden we (nog) niet, want je bent onschuldig tot het tegendeel wordt bewezen. Dat is in een rechtstaat zo. Maar nu? Nu weten we wie de daders zijn, omdat ze er alles aan hebben gedaan om aan het oordeel van de rechter te ontkomen. Het lukte ze in drie dagen.
Jessica Dikmoet (Journalist)

Als we onszelf niet de hoogste waarde toekennen, kunnen we ook niet het hoogste goed in de wereld bereiken: Liefde en Rechtvaardigheid! Nu wordt in ons geliefd Suriname de Rechtvaardigheid geweld aangedaan. Waar eerst, als in een echte democratie, de verdachten van bloedbaden (Moiwana) en moordpartijen (Fort Zeelandia), via de rechtsgang ter verantwoording werden geroepen, wordt nu, middels een politiek machtsspel, de rechtsstaat terzijde geschoven. Surinamers, waar ook ter wereld, het is onze taak en onze plicht dat licht brandende te houden. Het licht van de menselijke waardigheid, de rechtstaat, de democratisch bepaalde grondwet, de gemeenschappelijke idealen van onze voorouders uit India, Afrika, Java en waar ook ter wereld. Gezamenlijk tegen rechtsongelijkheid en moreel verval - geen tropische, morele, duisternis meer!
Felix Burleson (Acteur)

Suriname’s internationale reputatie is verkwanseld door opportunisme en eigenbelang, onder het mom van"volksvertegenwoordiging". Ik schaam me diep. Vast staat nu wel dat de coalitie zó zeker was van een op handen zijnde veroordeling -dus schuldigverklaring!- van hun grote leider dat alles op alles gezet is om een vonnis te voorkomen. Onze grootste opdracht nu is om de woorden “Recht en Waarheid maken Vrij” weer zeggingskracht te geven, door met name de jongeren te doen inzien dat de nu gepredikte rechteloosheid slechts een teken is van moreel verval en absoluut niet deugt. Opgeven is geen optie. Die –vele!- zielen verdienen rust! Gado blesi wi kondre...
Denise Jannah (Jazz zangeres)

Hoe laag kan een land, een volk, een parlement geraken, dat koelbloedige moorden legitimeert, om behoud van macht? Hoe gemeen, laag, laf kunnen parlementariërs zijn die doden in klassen verdelen, door voor amnestie te stemmen ter vrijwaring van de moordenaars van de ene (december 1982) koelbloedige moorden terwijl zij tegen amnestie zijn voor de moordenaars van de andere (Moiwana, 1986) koelbloedige moorden, alsof de slachtoffers van de ene koelbloedige (Moiwana, 1986) moorden, menselijk waardiger zijn dan de slachtoffers van de andere koelbloedige (december 1982) moorden. Hoe gemeen, laag, laf kunnen parlementariërs zijn die een dergelijk amnestiewetsvoorstel indienen, die zo een wet verdedigen, die voor zo een wet stemmen. Maar ook, hoe gemeen, laag, laf kunnen parlementariërs zijn die niet krachtig TEGEN de amnestieverlening stemden, maar zich slechts van stemming onthielden. En dus stilzwijgend instemden.
André Pakosi (Kulturu dresiman)

Makandra Sranan, Brudu ben lon pasa skin, Miti goron.
Mama Aisa, Mi afo kruderi, Lontu miti, Libi suma kondre, Pe surdati e go barpuru, Rumuru sa e tan degedege na ini den ede, Fu sribi kondre no e tan tiri, Uma nanga bere de bari na uma ede, Di no ben sabi sondu pe pasa, Di brada du, No ben de, fu syi.
No frigiti, Te yu du wan sani, Na ini dungru, pe alasani tiri, Dungru, e tyari nyun siri, Prani wi sa prani, Baka, sibibusi, Oten a siri sa gron?, Meki wi ala sa nyan!
Makandra Sranan, Kreiwatra na ai, Di wi famiri, Sof´ den nanga nen, Ma sof´ den n’abi nen, Oten den sa drai kon na oso baka?, Makandra Sranan, Makandra Sranan.
Grontapu sondu alontu a de, Winsi tori e draitapu, Makandra Sranan, Drei yu krei ai, Sabi tamara, na esde nanga tide wi sa de.
Orsine ‘Hansé Muye’ Walden (Spoken word Artist)

God zij met ons Suriname, in de schaduw van het 8-decemberproces.

God zij met ons Suriname, in de schaduw van het 8-decemberproces.Documentaire over Suriname naar aanleiding van de rechtszaak over de Decembermoorden  van 1982.

De oude en de jonge generatie over het Suriname van toen en nu. De bewoners van bejaardenoord Huize Margriet aan de Kwattaweg in Paramaribo worden geportretteerd. Toen vele generatiegenoten rond de onafhankelijkheid in 1975 naar Nederland vertrokken, verkozen zij te blijven in hun geboorteland. Ze maakten destijds deel uit van de gegoede klasse; ambtenaren, juristen, leraren en weduwen van notabelen. Na de geldontwaarding van de jaren negentig kunnen ze nu nog maar net rondkomen van hun destijds goede pensioen en zijn ze veelal afhankelijk geworden van hun kinderen in Nederland. Kijkend naar de beelden van de viering van de onafhankelijkheid, de aanvang van het strafproces en de herdenking van de 8 decembermoorden, vertellen ze over het Suriname van weleer en hun ervaringen tijdens de turbulente geschiedenis van de 35 jaar jonge onafhankelijkheid van Suriname. Parallel hieraan volgen de makers de journalisten van het actualiteiten-programma In de Branding van het televisiestation Apintie. Ze gaan mee op reportage en brengen ons naar het nieuws, de politieke ontwikkelingen in het Suriname van vandaag. Desi Bouterse legt een krans bij zijn Monument van de Revolutie en propageert de strijd om zijn land uit de greep van 'armoede en corruptie' te halen. Minister Koenders van ontwikkelingssamenwerking zegt tijdens zijn bezoek de resterende 91 miljoen euro gelden van de in 1975 overeengekomen ontwikkelingshulp toe en benadrukt de huidige 'volwassen relatie' tussen Nederland en Suriname. President Venetiaan belooft in zijn toespraak tijdens de onafhankelijkheidsviering 'zonnige perspectieven', maar helaas ook 'donkere plekken aan de horizon' voor het volk van Suriname: 'Ons onafhankelijkheidsfeest vindt plaats in de schaduw van 8 december.'

Stille protest dinsdag 10 april 2012

We komen eindelijk op voor ons recht! NO more fear.. Heeft ons niks opgeleverd.

Zonen van Suriname - De decembermoorden

Zonen van Suriname -episode II-  De decembermoorden
Zonen van Suriname is een tweedelige documentaire over de decembermoorden van 1982. In deze documentaire wordt getoond welke ontwikkelingen het land doormaakten toen het onafhankelijk werd van Nederland, en vervolgens wat voor invloed politieke veranderingen, zoals de opkomst van Desi Bouterse, hadden op de bevolking. Dit wordt gedaan aan de hand van verhalen van degenen, die deze ontwikkelingen van dichtbij hebben meegemaakt: de nabestaanden van de slachtoffers van de decembermoorden. Zij vertellen hun ervaringen vanuit hun eigen perspectief.

AMNESTY NARCO BOUTERSE

New York Times Syndicate
Sad to see, but that´s the image of Suriname in the world after not yet two years of NDP government and the recent amnesty law for Bouterse:
Cartoon in New York Times Syndicate

The actual amnesty law - result of an unbelievable naivete

:: Suriname :: Informationen und Bilder

Comment written short before the elections in 2010 (09.05.2010):


Zoveel jaren front-Tik from Jurgen Lisse o­n Vimeo

This video is well made. But it doesn´t show the whole truth about the problems in Suriname. The biggest problem is not of economic nature. It´s the actual spirit of the Surinamese society which is shown and expressed by the support of criminal party leaders like Bouterse and Brunswijk in the coming elections. I am shocked by the low moral standards, the materialism and the unbelievable naivete of many people, especially those who claim to be intellectuals. The economical sell-out practiced by the actual government is topped now by an ethic bankruptcy.
Even if  Bouterse and the NDP will fail in winning the coming elections, Suriname´s respectability in the world is ruined. There is no other country in the whole civilized world where condemned criminals like Bouterse and Brunswijk, both hunted by international arrest warrants, who ruined the country in a military coup and a civil war, can be top candidates of big political parties and even candidates for president. That´s a great joke for people with black humor and a reason to be deeply frustrated for everyone who loves this country.

Amnestiewet en lijdenstijd: Barrabas en de Farizeeën

Starnieuws 
06 Apr, 12:35

Het is te hopen dat de kracht van de rechtsstaat ook sterker blijkt te zijn dan die van de parlementaire dictatuur. Het is misschien niet zomaar dat de amnestietoestand gebeurde midden in de Lijdenstijd, waarin het lijden en sterven van Jezus Christus wordt herdacht. Dit zegt Marten Schalkwijk in een exclusieve bijdrage op Starnieuws. 

De afgelopen twee weken is Suriname in de ban geweest van de amnestiewet. Het is een duidelijk scenario gebleken vanuit de koker van Machiavellaanse machthebbers, daders en inmiddels medeplichtige parlementariërs die lak hebben aan de rechtsstaat, lak aan de rechterlijke macht, lak aan de waarheid, en nog meer lak aan de slachtoffers, nabestaanden en aan een ieder die recht boven onrecht prevaleert. Schokkend zo een initiatiefwet! Maar het is niet zo schokkend als wat er zo een 2000 jaar geleden gebeurde toen het volk gilde “Weg met Jezus, laat ons Barrabas los”.

Lijdenstijd
Het is misschien niet zomaar dat de amnestietoestand gebeurde midden in de Lijdenstijd, waarin het lijden en sterven van Jezus Christus wordt herdacht. Het dieptepunt van de lijdenstijd is de kruisiging van Christus op vrijdagmiddag (Goede Vrijdag) rond 3 uur. Christus, die blinden weer liet zien, doven weer liet horen, lammen liet lopen, psychisch gestoorden beter maakte, en zelfs demonen uitdreef. Why do bad things happen to good people? Christus, een man zonder zonde! Waarom koos het volk voor Barrabas en niet voor Jezus? Waarom kiest men voor Bouterse en niet voor de Rechtsstaat?

Farizeeën 
Het blijkt dat niet het volk Christus gekruisigd heeft, maar dat er sprake was van een complot, waar de gewone burger niets van wist. Christus wilde eerlijkheid, integriteit, transparantie en zuivere motieven, maar dat wilden de machthebbers niet. Koning Herodes had Johannes de Doper al laten onthoofden, omdat die hem had aangesproken op zijn overspelige relatie met de vrouw van zijn broer. Nu spanden de politieke en religieuze machthebbers samen om Christus te vermoorden. Maar Jezus trok zich er niets van aan en ging voor rechtvaardigheid en vertelde daar vele gelijkenissen over. De Farizeeën misleiden het volk, maar Hij ontmaskerde hun aard. “Gij hebt de duivel tot vader en wilt de begeerten van uw vader doen. Die was een mensenmoorder vanaf het begin en staat niet in de waarheid, want er is in hem geen waarheid. Wanneer hij de leugen spreekt, spreekt hij naar zijn aard, want hij is een leugenaar en de vader van de leugen” (Johannes 8 vers 44). Geen wonder dat ze hem wilden vermoorden, en geen wonder dat men de rechtsstaat om zeep wil helpen, want duisternis kan niet tegen het licht van de waarheid en gerechtigheid.

De rechtsstaat is voor God heilig, want God is een rechtvaardige God die het onrecht bestraft en degene die recht doet prijst en beloont. De initiatiefnemers hebben de afgelopen weken echter alles wat recht is krom gepraat. Zij stellen dat het beter is om dader(s) zonder vorm van proces vrij te laten dan de rechtsstaat te versterken. Ze fluisteren via Info Act en de staatsmedia het volk allerlei onwaarheden en halve waarheden in, zodat men maar voor Barrabas zou kiezen. Farizeeën zijn het die zich schijnheilig voordoen alsof ze het beste met het volk voor hebben, terwijl ze moedwillig een vloek (kunu) over datzelfde volk uitgieten. “Gij zult niet doden”, en andere geboden waarop de rechtsstaat gefundeerd is tellen bij hen niet mee in hun pogingen om Barrabas vrij te krijgen. Ze bespotten en martelen de rechtsstaat. “Pas op voor de huichelarij van de Farizeeën”, waarschuwde Jezus zijn volgelingen.

Geen verzoening zonder schuldbelijdenis 
Christus hield de mensen een pad voor om op een goede manier met elkaar te leven en zich met God te verzoenen. Hij betaalde de prijs om anderen te verlossen met zijn leven. Voor die verzoening was altijd eerst zondebesef en schuldbelijdenis nodig. De initiatiefnemers van de amnestiewet doen alsof ze niets weten van het correcte proces dat kan leiden tot verzoening. Zij vertellen moedwillig dat eerst alle zonden vergeven moeten worden en de dader daarna zelf kan beslissen of hij nog ooit schuld belijdt of de waarheid vertelt.

Ook hier is de rechtsstaat en de leer van Christus gemarteld en krom gebogen. Jammer genoeg hebben de Farizeeën in de Assemblee ons land veel schade toegebracht, zowel nationaal als internationaal. Ze deden schijnheilig voorkomen alsof het ging om eenheid en ontwikkeling, terwijl hun acties de grootste polarisatie van de afgelopen 10 jaar teweeg hebben gebracht. Ze hebben dus ronduit gelogen omtrent de doelen van de amnestiewet, want de verzoening is verder weg dan ooit.

Vrienden van de rechtsstaat 
Net zoals de familie en vrienden van Christus op Goede Vrijdag bij het kruis stonden te huilen om dit onschuldig slachtoffer, zo hebben de vrienden van de rechtsstaat in deze Lijdenstijd veel verdriet over de kruisiging door 28 assembleeleden. Op dinsdag a.s. wil men via een stille protestmars een soort begrafenisstoet vormen om de overledene eer te bewijzen. De machthebbers rolden een grote steen voor het graf en lieten het bewaken door militairen. De vrienden dachten dat het met de kruisiging en begrafenis van Christus was afgelopen. Wie schetste hun verbazing dat Christus op de derde dag (Paaszondag) uit de dood opstond. Het is te hopen dat de kracht van de rechtsstaat ook sterker blijkt te zijn dan die van de parlementaire dictatuur.

Gelukkig is het aantal vrienden van de rechtsstaat groter gebleken dan de vijanden van de rechtsstaat gedacht hadden. Dat geeft de burger toch weer moed. En tenslotte kunnen we ons afvragen wie in dit verhaal dan wel de echte Judas is. Het kan geen Roozendaal zijn, zoals Bouterse beweert, want Judas kwam uit het kamp van Jezus en niet van Barrabas. Het moet dus iemand zijn die de rechtsstaat verraden heeft en niet iemand die door de waarheid is vrijgezet. Of zijn er 6 of zelfs 28 Judassen?

Prof. dr. Marten Schalkwijk
Een volgeling van Christus en van de Rechtsstaat

Epiloog: Dadersillusie

Starnieuws 06 Apr, 08:30

De coalitieleden in De Nationale Assemblee kort voor de stemming woensdagavond. 

Theo Para schrijft in zijn epiloog dat de aangenomen amnestiewet een dadersillusie is: niemand kan de geschiedenis het zwijgen opleggen.

Eerlijke mensen vragen zich af of ze goed of slecht handelen. Criminelen stellen zich de vraag of ze gepakt worden of niet. In een beschaafde politieke cultuur is zelfs de schijn van wetsovertreding reden voor een politiek leider of bestuurder zijn functie neer te leggen. Dat doet hij om het aanzien van zijn partij, de politiek en zijn land niet te beschadigen. In landen waar de georganiseerde criminaliteit deel uitmaakt van de politiek en het openbaar bestuur, worden politieke functies juist geambieerd om aan strafvervolging te ontkomen. Macht en wet worden ingezet tegen het recht.

Deze president had in DNA nooit gekozen mogen worden. Hij had bij aantreden een strafblad, had eerder tegen de grondwet gehandeld (telefooncoup) en was hoofdverdachte van massamoord. Zij die nu op hypocriete wijze het in het ‘staatsbelang’ achten ‘het instituut van het presidentschap’ een vonnis te besparen, hadden natuurlijk nooit zo een besmette president mogen kiezen. Nu met ‘het instituut’ op de proppen komen moet maskeren dat zij zich hebben schuldig gemaakt aan wetgeving ad hominem, wetgeving met als enig doel de behartiging van de (justitiële) privébelangen van een bevriende persoon en/of personen.

Mede door de onderbouwde en integere kritiek van de parlementaire oppositie kon het publiek in alle naaktheid de inconsistentie en willekeur van de morele corruptie gewaarworden. Van het daders-gelijkheidsbeginsel, het kernargument voor ‘wijziging’ van de amnestiewet van 1992, bleef niets over toen na alle debat vlak voor de stemming alleen de massaslachting te Moiwana van amnestie werd uitgesloten. Het was resultante van een politieke koehandel met leed van slachtoffers om de tweede collaborateur, ook met een strafblad, aan boord te krijgen. Collaboratie is iets heel anders dan verzoening. Het laatste is het proces van herstel van menselijke verhoudingen op basis van rechtsgelijkheid en genoegdoening voor de slachtoffers en hun families. Collaboratie daarentegen is uit eng eigen (groeps)belang aanschuiven bij het kwaad ten koste van de democratische rechtsstaat en de grondrechten van de slachtoffers en hun families. Verzoening is eervol, collaboratie is een schande.

Cultus van persoonsverheerlijking
De pajongwaaiers van de moordenaars beschuldigden in het parlement de rechters in het 8 decemberstrafproces van vooringenomenheid. Zij zouden zich lenen voor een ‘politiek proces’. Het oordeel van de rechters is nog onbekend!. Zonder feitelijke onderbouwing op voorhand de integriteit van de rechters aantasten, toont niet alleen een volstrekt ontbreken van respect voor de rechterlijke macht, het demonstreert de potsierlijke arrogantie van de domheid, die lelijke domheid van het ethisch en stilistisch analfabetisme. De (jonge) pajongwaaiers zijn politiek gedisciplineerd in de cultus van persoonsverheerlijking.

De persoon van hun Leider is hun beginsel en boven alle kritiek verheven. Het komt niet bij hen op dat het de Krijgsraad niet om te doen is hun leider ‘uit te schakelen’, de Krijgsraad wil slechts haar werk doen en recht spreken. De futuboi van de daders hanteren de tactiek van de dief die roept ‘houdt de dief!’. Zij willen daarmee verhullen dat het juist hun leider is die de Krijgsraad wil uitschakelen, uit angst voor ontmaskering. Ook al regent het ooggetuigenissen en feiten dat hun leider heeft gelogen (‘op de vlucht neergeschoten’, ‘ik was niet in Fort Zeelandia’, ‘ik heb de trekker niet overgehaald’), zij blijven gevangen in ontkenning. Zij sloven zich daarin uit omdat zij in de argwanende context van autoritair leiderschap telkens hun loyaliteit moeten bewijzen. Gevangen in het egocentrische wereldbeeld van Baas ontberen zij inlevingsvermogen ten opzichte van de slachtoffers en hun families. Zij voelen niet aan dat het wettelijk dwingen van nabestaanden om de ontvoerders, folteraars en moordenaars van hun geliefden te ‘vergeven’, vernederend en misdadig is, want een flagrante schending van de rechten van de mens.

Cultuur van straffeloosheid
De wetenschap van de politieke psychologie beschrijft het fenomeen van ‘system justification’. Mensen vermijden fundamentele kritiek op het systeem waar ze in moeten leven, uit angst voor de spanning die dat met zich meebrengt. Wanneer het bovendien een systeem is waar moordenaars een beslissende invloed hebben en vrijuit gaan, dan neemt de neiging tot ‘system justification’ toe.
De amnestiewet markeert, zoals Human Rights Watch verklaarde, een verdieping van de cultuur van de straffeloosheid. Die cultuur van de willekeur staat haaks op het rechtsstatelijke principe dat niemand boven de wet staat. Juist voor de arme meerderheid is die cultuur funest, omdat dan het recht van de sterkste geldt. Sociaal-economische ontwikkeling plaatsen tegenover morele waarden is als het plaatsen van het lichaam tegenover de geest, het is wetenschappelijk en algemeen menselijk bezien demagogische prietpraat.

Dadersillusie
Van de Duitse filosoof Georg Hegel is de uitspraak bekend dat het enige dat mensen van de geschiedenis leren is dat ze niets van de geschiedenis leren. De makers van de amnestiewet hebben het nog bonter gemaakt, zij hebben in hun wet officieel verklaard niets te w i l l e n leren van de geschiedenis. Zij koesteren de dadersillusie, in naam van de toekomst, wettelijk het moreel-historische debat te kunnen stilleggen. Zij denken met de wet de waarheid te kunnen bedwingen en hun leven in de leugen – al dan niet met een karikaturale waarheidscommissie - aan heel de natie te kunnen opleggen. Het is een fatamorgana omdat heel onze geschiedenis, van de koloniale slavernij en contractarbeid tot de moderne tijd leert, dat de vrede- en vrijheidlievende Surinamers zich niet laten verbieden het lijden dat hen is aangedaan en het verlangen naar gerechtigheid te verwoorden en te verbeelden.

Zowel de solidariteit (wans’ ope tata komopo, wi mu seti kondre bun), de strijdbaarheid (stré de’f stré, wi no sa frede) als de moraliteit (recht en waarheid maken vrij, Al wat goed is te betrachten, Dat geeft aan ons land waardij) zijn diep verankerd in de historische Surinaamse ziel. Midden jaren tachtig riep militair Badresein Sital, een van de latere 8 december-verdachten, apodictisch: ‘ 8 December is een afgesloten hoofdstuk!’. Ziet nu, bijna 30 jaren later hoe springlevend en veerkrachtig de strijd om gerechtigheid in Suriname is, nationaal en internationaal. Ook nu weer klinkt uit het daderskamp het waandenkbeeld van het ‘afgesloten hoofdstuk’. Maar niemand kan de geschiedenis het zwijgen opleggen. De strijd om gerechtigheid is onomkeerbaar, gelijk de dood van de slachtoffers.

Theo Para

Reacties amnestiewet: 'Vandaag zijn de slachtoffers opnieuw vermoord'

BUITENLAND - PAROOL  05-04-12   12:23 uur

Een groepsfoto van de leden van de Nationale Militaire Raad, gemaakt vlak na de staatsgreep in Suriname in 1980. Derde van rechts is Desi Bouterse. © ANP

Vandaag werd in Suriname een omstreden wet aangenomen, die amnestie verleend aan de daders van de Decembermoorden uit 1982. Vanuit Suriname en Nederland wordt gereageerd. Een overzicht.

De Nederlandse ambassadeur in Suriname Aart Jacobi, op een foto uit 2010. © ANP

'Slachtoffers zijn opnieuw vermoord'
Nabestaanden van de Decembermoorden zeggen dat ze nooit zullen berusten in de amnestiewet. 'Vandaag zijn de 15 slachtoffers opnieuw vermoord', zegt Romeo Hoost van het Comité Slachtoffers Suriname. Hij is diep geschokt en verontwaardigd. Hoost is blij dat het kabinet de Nederlandse ambassadeur in Paramaribo terugroept.

Directeur Cor Bon van het Mozeshuis, die met het Comité de jaarlijkse herdenking organiseert, spreekt van een grove schending van de rechtsgang. Hij noemt het stuitend en beledigend dat er mensen zijn die opperen dat dit hoofdstuk nu eens moet worden afgesloten.

In het weekeinde na Pasen houdt het comité een protestbijeenkomst in de Mozes & Aäronkerk in Amsterdam.

'Nare smaak blijft'
Surinamedeskundige en emeritus-hoogleraar culturele antropologie Dirk Kruijt: 'De amnestiewet is bedoeld om een eventuele veroordeling van Bouterse en anderen bij voorbaat teniet te doen. Men was bang voor een ongunstige uitspraak in het lopende proces. Vandaar ook de traagheid in het proces dat pas in 2007 begon en jaren heeft geduurd. Het had ook veel eerder kunnen beginnen. Er zal nu wel een nare smaak om Bouterse heen blijven hangen.'

'Verdachten komen land niet in'
Frans Timmermans, Tweede Kamerlid PvdA: 'Rosenthal roept ambassadeur Jacobi terug naar Nederland. Dat is een goede eerste stap. Rosenthal zegt er bij: 'De verdachten komen Nederland in ieder geval niet in.' Ik mag toch hopen dat verdachten die hier gewoon in de bak horen er wel in mogen om hun straf uit te zitten? Bouterse is veroordeeld voor drugscriminaliteit. Hij moet zijn straf nog uitzitten. Dat betekent in Nederland, waar normaal gesproken twee derde wordt uitgezeten, dat hij 7 jaar moet brommen.'

'Gigantische berg boter'
'Zij hebben een gigantische berg boter op hun hoofd en lak aan de open wonden bij slachtoffers en nabestaanden', zei Kamerlid Louis Bontes.

'Terecht'
Henk Jan Ormel, Tweede Kamerlid van het CDA, noemt het 'Terecht' dat minister Rosenthal de ambassadeur terugroept uit Suriname. 'Bouterse moet opgepakt worden zodra hij een stap buiten Suriname zet.'

'Uitermate betreurenswaardig'
Tweede Kamerlid van de VVD Han ten Broeke: 'Uitermate betreurenswaardig. Ik ben diep teleurgesteld dat is gebeurd wat iedereen al vreesde. Het is zorgwekkend en slecht voor de Surinaamse democratie. Met het terughalen van de ambassadeur laat minister Rosenthal zien dat hij het hoog opneemt. Ik ben blij dat hij heeft aangekondigd in overleg met Europese collega's verder te kijken wat er nu moet gebeuren. Ook neemt hij al een voorschot op wat de VVD en CDA al hebben aangegeven: Nederland blijft gesloten voor de verdachten van de decembermoorden.'

'Klap in het gezicht'
Harry van Bommel, Tweede Kamerlid SP: 'Zeer teleurstellend en een klap in het gezicht van de nabestaanden. Ik hoop van harte dat men de moed heeft het proces naar de decembermoorden af te maken. Een veroordeling van Bouterse en anderen zou passen bij het rechtsgevoel van mensen. Dat hoeft dan niet meteen te leiden tot een gevangenisstraf. Het is verstandig dat minister Rosenthal de ambassadeur heeft teruggeroepen.'

Ambassadeur
De Nederlandse ambassadeur in Suriname Aart Jacobi zei eerder dat Nederland het besluit van het Surinaamse parlement om de omstreden amnestiewet aan te nemen betreurt.

'Ook de VS, Frankrijk en de EU hebben er in een vroeg stadium bij Suriname voor gepleit om deze weg niet te kiezen. Dat pleidooi is helaas niet beantwoord. De amnestiewet is nu aangenomen en dat betreur ik.'

Hij kon in dit stadium nog niet zeggen wat de gevolgen zullen zijn. Hij zal dat moeten overleggen met het ministerie van Buitenlandse Zaken in Nederland. Jacobi is heel benieuwd hoe veel mensen er volgende week naar de stille tocht zullen komen die uit protest in Suriname wordt gehouden. 'Kijkend naar het parlement is het duidelijk dat dit niet een wet is die door iedereen wordt onderschreven.' De ambassade zal zeker gaan kijken bij de protestmars.

'Zwarte dag voor nabestaanden'
Vicevoorzitter Henk Lalji van de Verenigde Hindoestaanse Partij in Nederland: 'Dit is een zwarte dag voor de nabestaanden en het rechtsgevoel van mensen in Suriname en in het buitenland. Het is een unicum in de geschiedenis dat een president probeert zijn straf te ontlopen door zo'n wet. Door één administratieve maatregel van het parlement is de nabestaanden, na 30 jaar wachten op een eerlijk proces, de hoop ontnomen dat ze ooit nog eens de waarheid zullen horen.'

(Bewerkt door: Redactie)

Suriname divided by amnesty ruling - Dutch Press Review Friday 6 April 2012

Suriname :: Informationen und Bilder


Today’s Dutch papers focus o­n former colony Suriname, where the parliament has passed a law that gives President Desi Bouterse immunity from prosecution for the murders of 15 political opponents back in 1982.

De Volkskrant notes that “Suriname has become more divided than ever” as a result of the amnesty. It sees the parliamentary vote as a reflection of how powerful the president is: basically “Bouterse gets what Bouterse wants”.

AD talks to Surinamers in the Netherlands who believe that “the past is the past” and that “putting Bouterse in jail won’t bring back the dead”. But a relative of o­ne of those who died in what have become known as the December Murders says he feels like the parliament has stabbed him in the back.

De Telegraaf leads with a quote from a representative of the victims’ families who says “the victims have been killed all over again”. But it too speaks to Surinamers who want bygones to be bygones, arguing that “the country is moving forward under Bouterse’s leadership”.

Trouw has a word of warning for the president. It reckons that “Bouterse hasn’t saved his skin yet”, reporting that the opposition have vowed to revoke his immunity as soon as they get back into power.

Suriname’s amnesty: what the papers have to say
The Dutch government says it is “shocked and deeply disappointed” by developments and has vowed that Suriname will feel the consequences of its decision. So far Suriname doesn’t seem too bothered by threats. If Trouw is to be believed, the authorities in Paramaribo are “shrugging their shoulders” as they “enter a Cold War” with the Netherlands.

“Poor Suriname”, sighs de Volkskrant, commenting that the amnesty will have “a disastrous influence o­n justice in Suriname” and argues that “true reconciliation comes when the victims ask for it, not the perpetrators”.

AD speaks of “a sad day for justice in Suriname”, while nrc.next observes that “Suriname’s parliament has taken an axe to the roots of the rule of law”.

De Telegraaf fumes that “a country where the majority of the people’s representatives accept that the president can go unpunished for criminal behaviour is nothing more than a banana republic.”

But it’s the cartoonists who offer the most biting commentary. De Volkskrant’s cartoon shows Bouterse with Lady Justice in his lap, shoving his hand up her skirt. Trouw’s cartoonist depicts Bouterse dancing o­n the graves of both the murder victims and the justice system.