‘Stinasu doet niets aan illegale goudwinning op Brownsberg’

Dagblad Suriname  27-12- 2013

Ondanks eerdere berichten van Stinasu gaat de illegale goudwinning op Brownsberg door. Brownsberg is in deplorabele staat en het ziet er niet naar uit dat Stinasu dit gaat verbeteren, het tegenover gestelde is eerder waar. Aan Dagblad Suriname werd een aantal maanden geleden te kennen gegeven dat Stinasu vond dat wanneer de weg naar de top gerehabiliteerd is, de stichting bewezen heeft dat ze voor het natuurpark kon zorgen. Deze mening van Stinasu zegt veel over de capaciteit die de organisatie heeft om een natuurpark te kunnen beheren. De weg naar de top is inmiddels gerehabiliteerd, maar voor wie is dit eigenlijk gedaan?

Plateau
Op het plateau aangekomen is de staat van de gebouwen zeer betreurenswaardig. De waterbakken die voor de watervoorziening moeten zorgen in de droge tijd, zijn kapot, niet onderhouden en dieren zwemmen in een laagje water. Veel onderhoud aan de woningen wordt niet gedaan. Het zijn geen grote renovatie-ingrepen, maar kleine zaken zoals een ruitje vervangen of het hout onderhouden. Dat al deze dingen niet gedaan worden, is ook niet verwonderlijk. Er werken 10 mensen op het plateau, een grote onderbezetting van personeel. Wie voorheen naar Brownsberg ging, kon zien dat er een drie keer groter aantal van personeel aanwezig was om de dagelijkse gang van zaken draaiende te houden. Ook heeft Stinasu aangegeven dat er, zeggen en schrijven, twee parkwachters aanwezig waren, om de veiligheid van de toeristen te waarborgen. Deze waren nu niet aanwezig bij een rondvraag en waren al voor een geruime tijd niet op Brownsberg gesignaleerd.

Veiligheid
De parkwachten, hoe klein in aantal ook, waren bedoeld om de toeristen een goede bescherming te geven. Dat deze nu aan hun lot overgelaten worden, is duidelijk te merken wanneer de wandelpaden gebruikt worden. De wandelpaden zijn al in een slechte staat en niet onderhouden, maar aan het einde van het pad naar Wittiekreek, staat nu ook een jagerskamp opgezet door de illegale goudzoekers. En aan de staat van het kamp te zien, staat het er al geruime tijd.
Hiermee is de veiligheid van de toerist niet meer zeker. Het is niet ondenkbaar dat toeristen verkeerd worden aangezien en een schietincident een leven bedreigt. Daarnaast zijn er ook dames die de paden gebruiken en men weet niet wat er in het bos allemaal kan gebeuren.

Grootschalige goudwinning
Vanuit het jagerskamp is het een paar honderd meter lopen, totdat men bij een weg aankomt. Deze weg wordt gebruikt door goudzoekers om de machines naar de velden te brengen. Eerder gaf Stinasu aan dat er alleen kleinschalige goudwinning plaatsvond, zonder grote machines. Wanneer er grote machines werden ingezet, dan zou de Ordening Goudsector (OGS) ingeschakeld worden om de goudzoekers te verwijderen. Hier maakte Stinasu duidelijk het verschil tussen groot- en kleinschalige goudwinning, door het gebruik van zware machines. Ondanks de stelling van Stinasu dat er geen grootschalige goudwinning plaatsvindt in het gebied, is gebleken dat er volgens de definitie van Stinasu, dit wel degelijk gebeurt binnen de grenzen van het natuurpark.
De activiteiten zijn al voor een langere periode gaande en gezien het gemak waarmee de goudzoekers opereren lijkt het erop dat de ze zich niet gehinderd voelen in hun bezigheden. Tot op heden is de OGS dan ook nog niet ingeschakeld om de grootschalige goudwinning aan te pakken.

Afgesloten voor publiek
Zonder parkwachten is het natuurlijk ook niet te controleren wie er in het park bezig is met wat voor soort activiteiten. En nu rijst dan ook de vraag of dit niet de bedoeling is. Alles wijst erop dat er zoveel mogelijk mensen geweerd worden uit het natuurpark. Er is een onderbezetting van het natuurpark, met een vermindering aan goede faciliteiten, die naar alle waarschijnlijkheid zal leiden tot een vermindering van het aantal bezoekers. Stinasu gaf al aan dat in de toekomstplannen er delen van de Wittiekreek worden afgesloten voor het publiek. Het afsluiten van kwetsbare gebieden en het vermijden van mensen op Brownsberg, geeft eerder aan dat de goudexploitatie gewoon verder gaat, alleen dan met het verschil dat er niemand is die het ziet. En zo gaat de illegale goudexploitatie van het gebied gewoon verder en laat Stinasu zijn onkunde in natuurbeheer zien.

TIEN KOEIEN - Scrappy W ft Bryan B

Goud: monetaire zekerheid in onzekere tijden

Parbode Magazine

donderdag, 31 januari 2013 23:00

Geschreven door  Winston Wirht

Econoom Winston Wirht werkt momenteel aan zijn promotieonderzoek. Dit jaar komt hij met een boek, met daarin zijn visie over de ontwikkeling van de goudsector. Suriname gaat een ‘gouden toekomst’ tegemoet, zei president Bouterse over de nieuwe gouddeals. Wirht waarschuwt voor een ‘papieren’ toekomst. Als voorschot een warm pleidooi voor het aanhouden van onze monetaire reserve in bikkelhard goud.

Dagelijkse studies van de internationale ontwikkelingen op financieel en monetair gebied en verwachtingen op basis van mijn analyse, zijn voor mij de voornaamste redenen om dit artikel nu te schrijven. Niet om de sensatie, maar om u deelgenoot te maken van mijn inzichten over de ontwikkelingsrichting van ons land als goudproducerend en -exporterend land. Dit tegen de achtergrond van de verwachte internationale financieel-monetaire ontwikkelingen. Een van mijn spirituele goeroes, Sai Baba, instrueert mij ook daartoe. Een gezegde van hem dat ik vrijwel altijd bij mij draag is: ‘Action without knowledge is foolishness, knowledge without action is useless’. Dit artikel gaat over het inzetten van goud ter versterking en verzekering van de monetaire positie van ons land tegen de achtergrond van de huidige wereldcrisis. In een eerder artikel dat uit 2010, stelde ik het pertinent oneens te zijn met het gevoerde beleid door wijlen André Telting als governor van de Centrale Bank van Suriname (CBvS). In de periode 2004-2010 werd gemiddeld slechts zeven procent van onze monetaire reserve in goud aangehouden, wat ik geen verstandig beleid vond. Wij waren al een goudproducerend en -exporterend land en toen al waren er indicaties dat de goudprijs zou stijgen.

Beleidskeuze 
Vanaf 2003 heeft de goudprijs een constant stijgende trend vertoond en is gemiddeld jaarlijks met 17,6 procent gestegen. Het beleid van Telting heeft erin geresulteerd dat Suriname tegen het eind van 2010 een monetaire reserve had van 757 miljoen USdollar. Maar dit had 1400 miljoen (85 procent meer) kunnen zijn als was besloten de monetaire reserve voor tien procent in ‘harde’ valuta aan te houden en negentig procent in goud. Zou dit beleid vanaf 2004 zijn ingezet, dan zou onze monetaire reserve zelfs 2.037 miljoen USdollar zijn geworden. Dit zou een verdubbeling zijn van de huidige 995 miljoen. Onze reserve zou nog vele malen hoger zijn geweest als het goud niet in de kluis gehouden was, maar ook echt belegd. Onder de huidige governor Gilmore Hoefdraad is het percentage weliswaar verhoogd en schommelt dit thans tussen de twaalf en dertien procent. Dat is nog veel te laag en mijn berekeningen wijzen uit dat als begin 2011 besloten was om onze monetaire reserve voor negentig procent in goud aan te houden, onze monetaire reserve nu 1.243 miljoen zouden zijn.

Bogus’ goud 
Het jaar 2012 is gunstig geweest voor de goudprijs. Deze zou nog gunstiger zijn geweest, als de goudprijs niet bewust gemanipuleerd was. Wat velen niet weten, is dat op de zogenaamde ‘vrije’ internationale goudmarkt een aanzienlijk deel (zestig tot zeventig procent) van het aanbod bestaat uit ‘bogus’ goud; dat is goud dat op papier wordt aangeboden. De Federal Reserve Bank van de Verenigde Staten en andere grote Amerikaanse banken zijn hierin heel actief. Het lukt hen met enorme hoeveelheden gecreëerd kapitaal – met name USdollars – de goudprijs laag te houden. Dit manipuleren van de goudprijs zal echter niet lang houdbaar zijn en spoedig zullen we getuige zijn van een explosieve prijsstijging in 2013. Immers, de dollars die uit de ijle lucht weer gecreëerd zullen worden en in omloop gebracht, wordt tijdens de tweede termijn van president Barack Obama geschat op vijf tot zes biljoen USdollars. Daarmee zal de Amerikaanse staatsschuld verder oplopen naar 21 tot 22 biljoen USdollars, hetgeen terugbetaling van deze schuld onmogelijk maakt (dit punt werd al in februari 2010 bereikt).

Crisis in VS 
In de Verenigde Staten heerst een grote crisis. Schrijvers als Chris Hedges, Noam Chomsky, Paul Craig Roberts, Michel Chossudovsky, Andrew Gavin Marshall, Michael Parentini en schrijver/filmmaker Oliver Stone, tonen in hun boeken en artikelen aan, hoe allesomvattend de crisis van de Amerikaanse samenleving is. Zij geven aan dat deze crisis niet slechts een financiële crisis is, maar ook een sociaal-maatschappelijke, politieke en moreel-ethische en in feite op alle levensgebieden manifest is. Extreem grote verschillen in inkomens-, vermogens- en machtsverhoudingen, waarbij 47 procent van de samenleving tegen of onder de armoedegrens leeft. Met als gevolg dat zeventig procent van de Amerikaanse kinderen in armoede leeft. De levensverwachting in sommige delen van het ‘rijkste en machtigste’ land van de wereld is gedaald naar 48 jaar. Ook op het gebied van het milieu heerst een enorme crisis, die zich manifesteert door de ontkenning van de oorzaken en gevolgen van klimaatsverandering door de politieke elite in dat land. Volgens eerdergenoemde schrijvers bevindt hun land zich in ‘intensive care’. De hamvraag is derhalve: wat zal de positie worden van de USdollar en zal deze internationaal nog als handelsvaluta gebruikt kunnen worden?

Onze nationale positie
Het is moeilijk te bevatten dat in Suriname geen rekening wordt gehouden met deze internationale ontwikkelingen. Het mag bij de monetaire autoriteiten als bekend verondersteld worden dat de grote Centrale Banken van de wereld in Zwitserland bijeenkomen om de positie van goud binnen de internationale financieel monetaire verhoudingen te herzien. Het is te verwachten dat begin 2013 de positie van goud sterk omhoog gewaardeerd zal worden. De vraag is waarom onze monetaire autoriteiten niet inzien dat wij onszelf moeten beschermen tegen hetgeen van buiten op ons afkomt? Vragen zij zich niet af waarom rijke landen goud inzetten om hun economische positie te behouden en te versterken? Rusland heeft de afgelopen zeven tot acht jaar systematisch zijn goudvoorraad vergroot terwijl de VS, Duitsland, Italië en Frankrijk ondanks hun zeer sterke economische potentie, meer dan zeventig procent van hun reserve in goud aanhouden. In Nederland is dit percentage 59,8 procent. Geen van deze landen zijn goudproducerende landen. Moeten wij ons niet afvragen waarom deze landen dat doen? Zouden wij niet hetzelfde moeten doen, vooral omdat wij een goudproducerend en goudexporterend land zijn? Zien wij niet in dat goud geld is en geen krediet of schuld! Onze monetaire autoriteiten hoeven mij niet te geloven, maar hopelijk geloven zij JP Morgan wel! Dit steenrijke imperium lanceerde op 26 januari 2011 een artikel met de kop: ‘Gold is money; everything else is credit’. Wij zijn een goudproducerend land. In de periode van 2004 tot en met de eerste helft van 2012 hebben wij bijna zeven miljoen troy ounce aan goud geëxporteerd. In goudprijzen van vandaag gaat het om een waarde van ruim elf miljard USdollar. Waarom houden wij dan slechts twaalf tot dertien procent van onze monetaire reserve in goud aan? Dat is nog geen 2.400 kilo; nog geen acht procent van onze goudexport van 2011 en slechts één procent van onze goudexporten van 2004 tot 2012. Waarom kiezen wij ervoor om 87 tot 88 procent van onze monetaire reserve in USdollars en euro’s aan te houden, met alle kans op inflatie?

Goud en monetaire reserve
Grafiek 1 laat zien wat de goudwaarde van onze monetaire reserve had kunnen zijn als Suriname die voor negentig procent in goud had aangehouden Tabel 1 geeft een overzicht van de ontwikkeling van de goudprijs (kolom 1), Suriname’s monetaire reserve in USdollar (kolom 2) en in kolom drie als die voor negentig procent uit goud had bestaan. Een analyse leert het volgende: de goudwaarde van de monetaire reserve vertoonde van 2004 tot en met 2008 een stijgende lijn, waarbij de dollarwaarde steeg met een factor 4,8 en de goudwaarde steeg met een factor 2,3. Onze monetaire reserve steeg van 2009 tot en met november 2012 met een factor van 1,37 terwijl de goudwaarde van onze monetaire reserve daalde met negentien procent. De daling ten opzichte van 2009 was het grootst in 2011; toen was de daling van de goudwaarde van onze monetaire reserve maar liefst 36,4 procent. Bij wijs beleid zou onze monetaire reserve vandaag een goudwaarde hebben van 1.246.161,3 troy ounce en dat zou een factor twee hoger zijn dan de huidige waarde.

Slotopmerking 
We moeten als goudproducerend en -exporterend land optimaal profijt trekken uit deze positie; met name als we deze positie afzetten tegen de achtergrond van internationale monetaire ontwikkelingen. Ik hoop dat ik dit jaar een aanvang kan maken met het empirisch deel van mijn promotieonderzoek, dat van belang is voor onze nationale ontwikkeling. Of daarvan gebruik gemaakt zal worden, zal een heel ‘welkome en prettige trendbreuk’ zijn, zoals een vriend van mij dat uitdrukt.

Ter onderbouwing van zijn artikel verwijst de auteur naar:
www.coinweek.com/commentary/political-campaign-lies-and-manipulation-of-gold-and-silver-prices/
www.gold-prices.biz/home/gold-price-manipulation-proven-on-the-intraday-charts.html?printerFriendly=true
www.presstv.ir/detail/189268.html
www.theeconomiccollapseblog.com/archives/it-is-now-mathematically-impossible-to-pay-off-the-u-s-national-debt
www.demonocracy.info/infographics/usa/us_debt/us_debt.html
www.angelnexus.com/o/web/40958
www.businessinsider.com/countries-biggest-gold-reserves-2012-3?op=1

De affaire-Abrahams

donderdag, 01 augustus 2013 00:00

De affaire-Abrahams

Geschreven door  Parbode

Het ontslag van Ramon Abrahams als minister van Openbare Werken kwam voor vriend en vijand als donderslag bij heldere hemel. Als vertrouweling van president Desi Bouterse leek hij onaantastbaar. Dus er moest wel echt iets aan de hand zijn om hem de laan uit te sturen. Parbode ging op onderzoek uit en ontdekte wat vrijwel iedereen wil doodzwijgen.

Stelen van de baas mag niet. En wordt, als het aan het licht komt, afgestraft door de rechter. Stelen van het volk is een doodzonde. Maar Ramon Abrahams komt er vooralsnog mee weg. Sterker nog, hij is eervol ontslagen en heeft daardoor nog tot eind dit jaar recht op een volledig salaris met toelagen, zo’n 25.000 srd bruto per maand. Ook daarna hoeft hij geen droge rijst te eten, want een directeurssalaris (zo’n tienduizend srd) ligt dan in het verschiet, plus onderstand en op termijn een leuk pensioen. En tot het einde van zijn levensdagen kunnen hij en de zijnen een beroep doen op vrije geneeskundige zorg (uiteraard op basis van eerste klasse). Maar Abrahams heeft dat allemaal eigenlijk niet nodig, want in de bijna drie jaar van zijn ministerschap is hij schatrijk geworden. Dat hij in augustus 2010 door president Desi Bouterse werd benoemd tot minister, was niet zo vreemd. De twee kennen elkaar al sinds eind jaren zeventig en trokken als militairen tijdens de dictatuur samen op, deelden lief en leed door dik en dun. Mati’s voor het leven dus, door het staatshoofd beloond met een ministerspost. Bovendien moest Bouterse wel: in 2006 verloor Abrahams zijn positie binnen het hoofdbestuur van de Nationale Democratische Partij (NDP). Die was daar niet blij mee en zou hebben gedreigd zich met enkele andere prominente partijgenoten, onder wie Jennifer Geerlings-Simons, af te scheiden en een nieuwe partij te beginnen. Bouterse wist de gelederen zoals zo vaak weer te sluiten en beloofde dat ze bij verkiezingswinst in 2010 een leuke functie zouden krijgen. Aldus geschiedde: Geerlings-Simons werd Assembleevoorzitter, Abrahams kreeg Openbare Werken onder zijn vleugels. In de bijna drie jaar die hij op het ministerie zat, heeft hij er echter een behoorlijke janboel van gemaakt. En volgens tal van bronnen zichzelf extreem verrijkt. Hoeveel precies weet niemand, want Bouterse doet er het zwijgen toe. Die heeft niet eens de werkelijke reden van het opmerkelijke ontslag bekendgemaakt. Parbode ging daarom op onderzoek uit en sprak met tientallen mensen, zoals aannemers, architecten, politici en partijgenoten van Abrahams. Ze komen allemaal tot dezelfde conclusie: tientallen miljoenen srd’s zijn verdwenen of over de balk gegooid. Over hoe Abrahams, die vorige maand zijn zestigste verjaardag vierde, met enkele vertrouwelingen op zijn ministerie te werk ging, doen verschillende aannemers een boekje open. Anoniem, want tegen de benen schoppen van de NDP zou ze in de toekomst wel eens nieuwe opdrachten kunnen kosten. Dat vrijwel alle opdrachten onderhands werden gegund, is inmiddels publiek geheim. “Als aannemer kon je niet inschrijven op een project, je werd gevraagd”, vertelt een bouwer. Hij haalt het voorbeeld aan voor het leveren en plaatsen van enkele duikers in de buurt van Lelydorp. “Mij werd gevraagd een offerte uit te brengen, die was vierhonderdduizend srd. Op het ministerie werd gezegd dat ik dit bedrag moest verhogen naar 480.000 srd en alvast tachtigduizend srd cash in een gesloten enveloppe moest afleveren bij een ambtenaar. Dan zou ik de opdracht krijgen. Dat heb ik toen gedaan. Natuurlijk wist ik dat dit niet de juiste procedure was, maar ik heb liever een gevulde orderportefeuille dan dat ik mensen op straat moet zetten. Bij vorige regeringen moest je ambtenaar ook wel eens wat toeschuiven om in een goed blaadje te komen. Dat gebeurde echter heimelijk. De opzichtigheid van nu verbaasde mij.” “Ik heb die tachtigduizend srd gebracht en kreeg het werk toebedeeld, heb het uitgevoerd en naar tevredenheid opgeleverd. Het erge is dat ik nu, ruim een jaar later, pas vijftigduizend srd heb ontvangen van het ministerie. Ik loop daar de deur plat om de rest ook te krijgen, maar word van het kastje naar de muur gestuurd.” Een collega-ondernemer heeft hetzelfde zelfs meerdere malen meegemaakt. Zijn bedrijf is gespecialiseerd in installatietechniek. “Ik heb sinds oktober 2010 zeven opdrachten gehad, variërend van enkele tienduizenden srd’s tot 2,5 miljoen. Elke keer is door het ministerie gevraagd om de prijs in mijn offerte op te drijven, soms met tien procent, maar ook weleens met 25 procent. En het verschil tussen de werkelijke offerte en het uiteindelijke factuurbedrag, moest ik vooraf afleveren. Alles bij elkaar opgeteld, heb ik 927.000 srd in enveloppen afgeleverd. Dat gebeurde meestal op het ministerie, maar ik ben ook een keer bij een topambtenaar thuisgeweest. In 2011 moest ik honderdduizend srd bij Ocer bezorgen, dat was voor de partijkas van de NDP.”

‘Vergeet ons niet hoor’
“Abrahams zelf was nooit aanwezig bij die betalingen, maar hij heeft bij verschillende gelegenheden door laten schemeren dat ze noodzakelijk waren om opdrachten te krijgen. ‘Vergeet ons niet hoor’, zei hij dan lachend. Ik weet zeker dat het grootste deel in zijn zak terecht kwam.” Zelf heeft de installateur momenteel weinig redenen om te lachen, hij heeft nog ruim drie miljoen srd tegoed voor opgeleverd werk. “Dat frustreert, zeker nu duidelijk is dat Abrahams een mooi leventje kan gaan leiden met geld van mij en anderen. Want de vraag is niet óf hij miljoenen gestolen heeft, maar hoeveel.” Parbode hoorde nog tientallen soortgelijke voorvallen aan. De betrokken aannemers gaan er allemaal vanuit dat ze hun geld uiteindelijk wel zullen krijgen, ze staan juridisch immers sterk. Maar wie zou denken dat ze na al hun ervaringen in de toekomst niet op dezelfde wijze zaken met Openbare Werken willen doen, heeft het mis. “We zullen wel moeten”, zo klinkt het. “Als we dat niet doen, hebben we geen werk meer. En eerlijk is eerlijk, we worden er zelf niet slechter van. Bij vorige ministers moesten we steekpenningen uit onze eigen zak betalen, nu krijg je het uiteindelijk via de ingediende rekening weer terug. Dus lanti betaalt nu in feite de steekpenningen zelf.”

Dure werkkamer
Kort na het aantreden van Abrahams werd al duidelijk dat hij niet de intentie had om zaken serieus aan te pakken, hij wilde zijn eigen belang voorop stellen. Zijn eerste daad was het renoveren van zijn werkkamer op het ministerie, voor de lieve som van 650.000 srd (volgens president Bouterse zelfs iets meer). Dat was volgens de minister toch echt een absolute noodzaak. In het parlement kwam hij gelijk flink onder vuur te liggen. Misschien was dat wel de reden dat hij zijn dienstvoertuig kort daarna liet bepantseren. Uiteraard ook op kosten van de belastingbetaler. Dat leverde opnieuw een storm van kritiek op, een minister van Openbare Werken zou eigenlijk niets te vrezen moeten hebben. Tenzij hij zich met vage zaakjes bezighoudt. Echt veel heeft Abrahams zich van die kritiek niet aangetrokken. Sterker nog, op 19 maart van dit jaar keurde de raad van ministers opnieuw een onderhandse gunning goed voor de renovatie van de werkkamer van de directeur Civieltechnische Werken. Die kostte welgeteld 714.784,80 srd. Oostwijk Contractors & Consultancy, waarmee Abrahams vriendschappelijke banden heeft, mocht de klus klaren. Hij kon ervan overtuigd zijn dat het werk in goede handen was, want ze hadden in 2010 ook zijn eigen werkkamer een facelift gegeven. Terwijl de kamers van de ministeriële top er keurig uitzien, moet de rest van de ambtenaren zich behelpen in smoezelige andere ruimtes aan de Jaggernath Lachmonstraat. Als ze Abrahams hadden mogen geloven, hadden ze eind vorig jaar een prachtige werkplek betrokken in een bijna futuristische nieuwbouw. Op 29 december 2011 presenteerde Abrahams het ontwerp van een twin tower-gebouw, met een echte ondergrondse parkeergarage en omgeven door een paradijselijk park. Binnen een jaar zou het er staan, zo verzekerde hij. Maar bijna twee jaar later is er nog geen steen gelegd. Zo beloofde hij zoveel. En als er al projecten werden uitgevoerd, dan ontbrak iedere transparantie. Opmerkelijk is dat Abrahams in al die jaren ongestoord zijn gang kon gaan en onderhands honderden opdrachten voor projecten verstrekte, vooral aan vrienden zoals architectenbureau Ulrich Bab en aannemer Oostwijk Contractors & Consultancy. Volgens de richtlijnen van de comptabiliteitswet moet voor projecten die meer dan dertigduizend srd kosten een openbare aanbesteding worden gehouden. Alleen in geval van calamiteiten mag daar van afgeweken worden, mits toestemming wordt verleend door de raad van ministers. Onder Abrahams is die comptabiliteitswet naar het schijnt volledig overboord gegooid. Volgens de oppositie is voor minstens 350 miljoen srd onderhands aanbesteed. Hij moet daarvoor dus de medewerking hebben gehad van de raad van ministers en van het ministerie van Financiën, dat uiteindelijk de gelden beschikbaar moest stellen. De Nationale Assemblee, die de minister behoorde te controleren, werd volledig buitenspel gezet. De oppositie heeft wel herhaalde malen vele misstanden aangekaart, maar was in feite machteloos omdat de voltallige coalitie weigerde daar serieus naar te kijken.

Charles Pahlad
Maar uiteindelijk werd het graaigedrag van Abrahams kennelijk ook voor zijn eigen NDP te gortig. Als de waarheid in de aanloop naar de verkiezingen 2015 per abuis naar buiten was gekomen terwijl hij nog op zijn post zou zitten, zou dat desastreuze gevolgen kunnen hebben voor de uitslag. Het was Charles Pahlad, partijgenoot en bevriend met Abrahams, die president Bouterse op de hoogte bracht dat hun mati zich met wel erg veel duistere praktijken bezighield. Die kon uiteindelijk niet anders dan Abrahams bij zich roepen en op te dragen zijn portefeuille in te leveren. Dat gebeurde in de nacht van 10 op 11 juni tijdens een urenlang gesprek, waarbij over en weer harde woorden vielen en volgens getuigen flink werd geschreeuwd. Ter vergelijking: het gesprek kort daarvoor met minister Ginmardo Kromosoeto van Ruimtelijke Ordening, Grond en Bosbeheer (RGB), die gelijktijdig het veld moest ruimen, duurde slechts vijf minuten en verliep in ‘goede harmonie’. Pikant detail is dat Abrahams eind vorig jaar met drie anderen het ruim 25 meter lange luxe pleziervaartuig Seadog heeft gekocht van dezelfde Pahlad. Volgens velen betaald met geld van Openbare Werken. “Maar die boot heeft Abrahams ook echt wel nodig”, zegt een NDP-lid uit Wanica cynisch lachend. “Want hij heeft op Noord een prachtig huis laten bouwen waar hij nog niet zo lang geleden is ingetrokken, maar bij een beetje regen staat de straat onder water.”

Bouwkundige luchtkastelen
Naast de in deze reportage al genoemde nieuwbouw van het ministerie van Openbare Werken zelf, zijn er meer projecten die in het tijdperk-Abrahams met veel bombarie werden aangekondigd, maar in werkelijkheid nooit verder dan de tekentafel zijn gekomen. Dat valt ook wel te begrijpen: op het ministerie ontbreekt het aan deskundigheid. Dat erkende ook directeur Bouwkundige werken. Lloyd Kotzebue, in de Ware Tijd van 18 mei: ‘We hebben een tekort aan ervaren kader’. Wat hij niet vertelde, is dat de meeste ervaren deskundigen na de regeringwisseling in 2010 het veld moesten ruimen, omdat ze niet de juiste politieke kleur hadden. De meest opvallende luchtkastelen op een rij.

Highway naar Zanderij
Het moet het paradepaardje van de regering- Bouterse worden, zoals de brug over de Surinamerivier en de Coppename dat waren voor de NDP-regering onder leiding van president Jules-Wijdenbosch: een heuse snelweg via de bestaande Highway naar Zanderij. Met echte flyovers, een dubbeldeks van ‘t Hogerhuysstraat en andere infrastructurele hoogstandjes zoals we die in Suriname nog niet kennen. In 2011 zou begonnen worden met de werkzaamhen, China zou het allemaal financieren. Het werd uitgesteld naar begin 2012, eind 2012 en, volgens de laatste berichten, maart 2013. Daartoe tekende minister Abrahams in novermber vorig jaar zelfs een overeenkomst met ACE Consultancy. Het Chinese Dalian zou de klus gaan klaren, zoals ze al zeveel wegen hebben mogen aanleggen. Het is nu augustus 2013, van de nieuwe Highway is nog geen centimeter gelegd.

Ontwatering
De bestrijding van wateroverlast in stad en land is een hoofdpijndossier dat al bij opeenvolgende regeringen op het bord heeft gelegen. Tot nu toe wist niemand daar raad mee. Ook Abrahams heeft zich erop stukgebeten. Traditiegetrouw lopen bij fikse regenbuien grote delen van Paramaribo-Noord onder water, maar ook bijvoorbeeld Latour en gebieden in Marowijne kregen het in de afgelopen tijd zwaar te verduren. Abrahams beloofde natuurlijk voor structurele oplossingen te zorgen, maar kwam niet verder dan wat ad-hoc maatregelen, die weinig soelaas boden. Maar wat dat betreft verschilde hij niet veel van zijn voorgangers.

Brug over Corantijn
Al decennia wordt gesproken over het grote economische belang van een brug over de Corantijn, om het reizen naar buurland Guyana te vereenvoudigen. Eind 2010 werd een intentieverklaring getekend met Ballast Nedam Infra Suriname, dat in ruil voor een bedrag van 483.000 euro een voorstudie verrichtte. Daarna bleef het akelig stil, waarschijnlijk vanwege geldgebrek. Gelukkig is er nog een veerverbinding.

Carolinabrug
Deze brug over de Surinamerivier is een vervelende erfenis waarmee de regering-Bouterse werd opgezadeld. Zoals dat ook het geval wat met de brug Hamburg-Uitkijk over de Saramacca. Constructies die bijna klaar waren, maar bouwkundig aan alle kanten rammelden. Ballast Nedam kreeg direct na het aantreden van de regering opdracht om de brug tussen Hamburg-Uitkijk te voltooien, wat ook gebeurde. Met de Carolinabrug lag het anders, mede doordat deze enkele jaren eerder door een zandschuit total loss was gevaren. Daar moest een nieuwe oeververbinding voor in de plaats komen. Voortvarend werd een overeenkomst afgesloten met, alweer, Ballast Nedam. De Nationale Assemblee vond de aanneemsom echter buitensporig hoog en stak daar een stokje voor. Het bouwbedrijf ontving uiteindelijk 110.000 euro voor voorbereidend werk dat reeds was uitgevoerd. Daarna bleek dat Ballast Nedam de brug alsnog mag bouwen. Zichtbaar is dat nog niet.

Verlenging Ringweg
In het overheidsprogramma InfoAct werd enkele maanden geleden enthousiast verteld dat de Ringweg vanaf Munder zou worden doorgetrokken naar Weg naar Zee, om het verkeer uit het westen een vrije doorgang te geven naar Paramaribo- Noord. Dat moet vooral de Kwattaweg richting centrum, waar files een dagelijks probleem zijn, ontlasten. Gravende machines werden in beeld gebracht, maar ook dit project lijkt inmiddels te zijn vastgelopen. Ook van de ‘integrale reorganisatie van het verkeer langs de Ringweg met de daaraan gekoppelde zijwegen’, zoals door Henk Wip van de afdeling Verkeer in januari was aangekondigd, is nog niets terechtgekomen.

Openbare Werken en corruptie
Het ministerie van Openbare Werken is van oudsher een departement waar bewindslieden sterk in de verleiding komen om te sjoemelen. Meestal ontspringen ze de justitiële dans als het uiteindelijk aan het licht komt, een enkele keer lopen ze tegen de lamp en moeten ze brommen. Zoals VHP’er Dewanand Balesar, die van 2000 tot 2005 minister was. Die werd vanwege fraude veroordeeld tot twee jaar cel, waarvan hij zeventien maanden heeft uitgezeten. Enkele dagen na de verkiezingen van 2010 kwam hij vrij. Met hem verdween ook groot aantal ambenaren van zijn ministerie achter de tralies. Zijn voorganger Rudolf Mangal, minister onder Jules Wijdenbosch (1996-2000), ontliep vervolging terwijl de bewijzen voor het oprapen lagen dat hij zich op grote schaal had beziggehouden met corrupte praktijken. De regering- Venetiaan-2 had bij haar aantreden weliswaar aangekondigd hem voor het gerecht te slepen, maar liet dat uiteindelijk na. Ook over Ganeskoemar Kandhai (VHP), minister van 2005-2010, deden vele verhalen de ronde, maar echte feiten over misstanden zijn nooit aan het licht gebracht of in de doofpot gestopt. Gevreesd moet worden dat dit ook bij Ramon Abrahams gebeurt en hij ermee wegkomt. Zijn opvolger en partijgenoot Rabin Parmessar heeft beloofd het allemaal anders te zullen doen en dat de tijd van ondoorzichtige onderhandse gunningen voorbij is. Eerst zien, dan geloven.

Manhattan U.S. Attorney Announces Arrest Of Alleged International Narcotics Trafficker

Manhattan U.S. Attorney Announces Arrest Of Alleged International Narcotics Trafficker

FOR IMMEDIATE RELEASE

Friday, August 30, 2013

Preet Bharara, the United States Attorney for the Southern District of New York, and Derek Maltz, Special-Agent-in-Charge of the Special Operations Division of the United States Drug Enforcement Administration (“DEA”), announced today that on August 29, 2013, Panamanian authorities arrested DINO BOUTERSE in the Republic of Panama and turned him over to U.S. authorities to face charges that he conspired to import cocaine into the United States. BOUTERSE will be presented and arraigned in Manhattan federal court before U.S. Magistrate Judge James C. Francis IV later today.

Manhattan U.S. Attorney Preet Bharara said: “As alleged, Dino Bouterse conspired to send cocaine to the United States in a suitcase, and brandished a destructive weapon during the act. With his arrest, this Office continues to make sure that those who attempt to transport drugs into our country are apprehended and brought to justice, no matter where they live.”

DEA Special-Agent-in-Charge Derek Maltz said: “Bouterse is a significant drug trafficker who allegedly possessed dangerous weapons. Bouterse has a history of drug and weapons trafficking, having been convicted of similar charges in his home country of Suriname in 2005. Thanks to our vast network of law enforcement and informants around the world, DEA and our partners disrupted this drug trafficking conspiracy and he and Muntslag will now face justice here in the United States.”

According to the allegations in the Indictment, BOUTERSE conspired to import cocaine into the United States. As part of this conspiracy, BOUTERSE caused a suitcase containing 10 kilograms of cocaine to be transported out of Suriname aboard a commercial flight, and in the course of engaging in the drug transaction possessed an antitank weapon.

EDMUND QUINCY MUNTSLAG, who is also charged in the Indictment, was separately arrested yesterday in Trinidad and Tobago.

*                      *                      *

The indictment charges BOUTERSE, 40, of Paramaribo, Suriname, in two counts. Count One charges BOUTERSE with conspiring to import cocaine into the United States. Count Two charges BOUTERSE with carrying a firearm or destructive device during and in relation to a drug-trafficking crime. Counts One and Two each carry a maximum penalty of life in prison.

MUNTLSAG, 29, of Suriname, is charged with conspiring to import cocaine into the United States. The charge carries a maximum sentence of life in prison.

Mr. Bharara praised the outstanding investigative work of the DEA’s Special Operations Division. Mr. Bharara also thanked the DEA’s Panama City Country Office, the DEA’s Port of Spain Country Office, the Government of the Republic of Panama, and the U.S. Department of Justice’s Office of International Affairs.

This prosecution is being handled by the Office’s Terrorism and International Narcotics Unit. Assistant U.S. Attorneys Edward Y. Kim, Michael D. Lockard, and Adam Fee are in charge of the prosecution.

The charges contained in the Indictment are merely accusations and the defendants are presumed innocent unless and until proven guilty.

13-289

U.S. v. Dino Bouterse and Edmund Quincy Muntslag Indictment

U.S. v. Dino Bouterse and Edmund Quincy Muntslag Indictment by Zack Stieber

Son of Suriname President Desi Bouterse Arrested in Panama

By Zachary Stieber, Epoch Times | August 30, 2013

Dino Bouterse, the son of Suriname President Desi Bouterse, was arrested in Panama on August 29.

The arrest was reported on August 30 by U.S. authorities.

The younger Bouterse is accused of drug smuggling and violating firearms laws since he got out of jail.

He was sentenced to eight years in prison in Suriname in 2005 for drug and weapons smuggling and served several years of the sentence.

Bouterse, 40, now faces a U.S. federal indictment in the Southern District of New York alleging he worked with a man identified as Edmund Quincy Muntslag to smuggle cocaine into the United States starting in or about December 2011. It also charges him with violating firearms laws by brandishing a light anti-tank weapon during the narcotics offense.

The indictment says Bouterse was involved in smuggling a suitcase filled with 10 kilograms (22 pounds) of cocaine aboard a commercial flight from Suriname to the Caribbean in late July.

“Bouterse is a significant drug trafficker who allegedly possessed dangerous weapons,” said Derek Maltz, the U.S. Drug Enforcement Agency’s special-agent-in-charge, in a statement. “Bouterse has a history of drug and weapons trafficking, having been convicted of similar charges in his home country of Suriname in 2005. Thanks to our vast network of law enforcement and informants around the world, DEA and our partners disrupted this drug trafficking conspiracy and he and Muntslag will now face justice here in the United States.”

Bouterse will appear in Manhattan federal court later today before Judge James Francis IV. He and Muntslag, also of Suriname, both face maximum sentences of life in prison.

Dino was allegedly wiretapped while conducting business that led to his arrest.

A Panamanian government security source speaking on condition of anonymity said that Bouterse was arrested by international police in Panama and was turned over to U.S. anti-drug authorities.

Melvin Linscheer, Suriname’s head of national security, said the government would soon issue a statement. He declined further comment.

Dino Bouterse is a potential successor to President Desi Bouterse,reported the Dutch Public Broadcasting outlet NOS. The arrest comes at a “painful moment” for the president, who is hosting many South American heads of state. They are gathered in the country for the transfer of the chairmanship of the Union of South American Nations to Suriname.

NOS reports that it is “an open secret” that Dino was being watched by foreign intelligence.

Desi Bouterse is a former coup leader and convicted drug trafficker who was elected president of in July 2010. Shortly after his presidential inauguration, Bouterse appointed his son Dino as director of Suriname’s Counter Terrorist Unit, drawing heavy criticism from opposition legislators who expressed concern that no legal framework was created for the unit to operate.

In 2011, unit officials were criticized for acting as police officers when they killed two men suspected in several violent crimes.

Prior to his appointment, Dino Bouterse had been charged by Surinamese authorities for various crimes.

In August 2002, prosecutors in Suriname charged Dino Bouterse with stealing 50 guns from the government intelligence service. Police at the time accused Bouterse of fleeing to Curacao to avoid arrest, although his father said Bouterse had traveled there for personal business.

A year later, prosecutors dropped charges, citing a lack of evidence.

Police detained Bouterse again in September 2004 after seizing a large number of assault weapons, ammunition and 1 kilogram (2.2 pounds) of cocaine from a local auto shop.

He was sentenced to eight years in prison in August 2005 after a judge found him guilty of leading a ring that trafficked in cocaine, illegal arms and stolen luxury cars.

Dino’s father Desi is a controversial figure in that he has been sentenced to prison for trafficking cocaine. But the conviction was in the Netherlands and he never went to jail. Europol also has an arrest warrant out for him, but since he’s president he is immune to the warrant.

A spokesman with the Ministry of Foreign Affairs in The Hague told Reuters that the Netherlands isn’t involved in the arrest.

“It is a matter between the United States and Suriname,” he said. The Netherlands weren’t aware of the reasons for the arrest, but the ministry said in a statement it is following the developments in the case closely.

Suriname is in northern South America, above Brazil and next to French Guiana and Guyana.

Story developing; check back for updates.

Follow @ETBreakingNews for breaking news from around the world.

U.S. v. Dino Bouterse and Edmund Quincy Muntslag Indictment

The Associated Press contributed to this report.

Slavernij? Zand erover!

Parbode Magazine

Zonder slavernij zou Suriname nu geen tientallen Marrondorpen hebben. Immers, die dorpen werden opgezet door weggelopen slaven en nu bewoond door hun nazaten. Parbode bezocht een van de Marrondorpen: Abenaston aan de Boven-Suriname. En ontdekte dat het slavernijverleden daar, zoals in vele andere dorpen, nauwelijks meer telt.

De geschiedenis van Abenaston is, zoals van zoveel Marrondorpen in het binnenland, van tijd tot tijd roerig geweest. Jamens Zandveld en basja Jules Joonaa weten nog iets van die geschiedenis. Maar, benadrukken ze meermaals, het is een verhaal dat van generatie op generatie is overgedragen, dus of alle feiten precies kloppen zoals zij vertellen, weten ze niet zeker. Wat wel vaststaat, is dat Abenaston vanaf het begin het domein was van de Evangelische Broedergemeente (EBG). Ruim honderd jaar geleden verrees het dorp op de huidige plek. Enkele decennia eerder vestigde zich een groep Marrons zich even verderop aan de rivier, maar al snel bestond daar onderlinge onenigheid. Na verloop van tijd en nog wat omzwervingen trok het ene deel naar de plek waar nu Botopasi ligt, het andere deel stichtte Abenaston. De kerk speelt vandaag de dag nog altijd een belangrijke rol. “Iedereen is gedoopt, maar niet iedereen gaat meer naar de kerk”, zegt hoofddienaar Jamens Zandveld met voelbare spijt. Om er haastig aan toe te voegen: “Maar er is geen sprake van vijandschap hoor”. In het verleden heeft de Gemeente Gods Bazuin wel pogingen ondernomen om voet aan de grond in Abenaston en omringende dorpen te krijgen, overigens zonder veel succes. “Ze hebben destijds van het dorpsbestuur alle kansen gekregen, maar toen ze een overledene vlak naast een kreek wilden begraven, zorgde dat voor veel opschudding.” Dat betekende exit Gods Bazuin, ze moesten vervolgens aan de overzijde van de rivier hun heil en zieltjes zoeken. Marrontradities en religie gaan volgens Joonaa goed samen. “Ondanks de cultuurverschillen wordt daar goed mee omgegaan. Alleen de azan pau, de geestenpoort bij de ingang van het dorp aan de rand van de rivier, staat de EBG niet toe. In tegenstelling tot de katholieke kerk.” Toch lijkt de EBG ook in Abenaston terrein te verliezen. Volgens Zandveld is er vooral de laatste decennia veel veranderd in Abenaston. Het wegtrekken van vooral jonge mannen naar de stad, vindt hij een kwalijke zaak. “En de jeugd van nu heeft weinig respect meer voor de ouderen. Ze schreeuwen tegen hun moeders en presteren slecht op school. Ik ga ook regelmatig naar de klassen om ze te vertellen dat ze respect moeten hebben en beleefd moeten zijn, maar het heeft niet veel effect. Kunt u straks niet even naar school gaan om de kinderen toe te spreken? Misschien dat ze wel naar u luisteren.” We bedanken vriendelijk voor het aanbod, maar gaan er niet op in. De viering van de afschaffing van de slavernij zal in de meeste Marrondorpen ongemerkt voorbijgaan. Het leverde immers alleen de huidige stadscreolen de vrijheid op, de Marrons hadden die al zelf weten te krijgen door weg te lopen. Dus het is niet hun feestje. In Abenaston denkt iedereen daar zo over, ook de jongeren. “Als er geen slavernij was geweest, was ik er nu ook niet”, zegt de dertienjarige Willem. Daar valt geen speld tussen te krijgen; bij de lessen over voortplanting heeft hij kennelijk goed opgelet. “Het is een stadsfeest, voor ons is de Dag der Marrons belangrijker. We kijken ook niet met wrok op de slavernijperiode terug”, zegt Zandveld. “Wat in het verleden is gebeurd, was fout. Maar door de slavernij af te schaffen, hebben de Hollanders dit ook erkend. Dus zand erover. “De zwarten en de blanken kunnen nu niet meer zonder elkaar. Daarom krijgt een zwarte als hij bij een blanke komt of andersom, altijd een bordje eten. Er bestaat bij ons dus absoluut geen wittenhaat. We zien elkaar wel degelijk staan. Mijn zoon is zelfs getrouwd met een blanke. We kunnen elkaar helpen. En als de blanken hier ontwikkeling willen brengen, dan zijn ze van harte welkom.” De roep van de stadscreolen om een slavernijmonument, begrijpt hij niet helemaal. “Waarom moet dat in de stad komen, waarom niet in een van de bosnegerdorpen.” Dat sommige nazaten in Paramaribo herstelbetalingen van Nederland eisen voor het onrecht dat hun voorouders is aangedaan, vindt hij onzin. “Maar ja, als Nederland toch wil betalen, dan ga ik natuurlijk geen nee zeggen. Het geld moeten ze echter niet aan de stadsnegers geven, maar aan hen die gevochten hebben en de vrijheid hebben afgedwongen. De bosnegers dus, de stadsnegers hebben niks gedaan.”

Marrondorpen en de slavernij

Slaven die de kans kregen, vluchtten weg van het onmenselijke leven op de plantages. Zij werden ‘Marrons’ genoemd, afgeleid van het Spaanse woord ‘címarron’, waarmee ontsnapt vee werd aangeduid. De bewoners van de Marrondorpen gebruiken dit woord zelf nauwelijks, ze geven de voorkeur aan ‘bosnegers’. Al in de tijd van de Engelse kolonisatie waren er in Suriname Marrons. De meeste van hen waren alleen of in kleine groepjes weggelopen. Volgens schattingen nam in de achttiende eeuw ruim tien procent van alle slaven de vlucht. Om uit handen van de plantage-eigenaren te blijven, trokken ze naar de meest ontoegankelijke gebieden. De veiligste manier was om de rivieren naar het zuiden te volgen. Na het passeren van stroomversnellingen waren de Marrons vaak veilig. Vaak vonden de weggelopen slaven elkaar in het bos, bouwden hutten en legden kostgrondjes aan. Zo ontstonden de eerste Marrondorpen, vooral in het gebied tussen de Surinamerivier en de Saramacca. De mannen waren destijds veruit in de meerderheid. Marrondorpen hadden dus altijd een gebrek aan vrouwen. Ook naar voedsel, geweren, kogels, buskruit, kapmessen, zaai- en pootgoed was men altijd op zoek. Zowel voor vrouwen als voor de schaarse producten waren de Marrons aangewezen op de plantages. Dat leidde tot vele aanvallen op plantages, waarbij veel blanken werden gedood en plantages in vlammen op gingen. Bij de aanvallen werden vrouw- en kinderslaven ontvoerd en werden wapens en producten gestolen. Tussen 1760 en 1767 werd er officieel vrede gesloten met de belangrijkste Marrongroepen. Er werd onder andere afgesproken dat de marrons jaarlijks de benodigde artikelen van de koloniale overheid zouden ontvangen. Hierdoor zouden ze geen plantages meer hoeven te plunderen. In ruil daarvoor werden de Marrons verplicht om gevluchte slaven uit te leveren aan het koloniale bestuur.

Foute leiders en hun vrienden

 Parbode Magazine

Dat in ons land tal van politici rondlopen met een allesbehalve schoon blazoen, is geen nieuws. Maar dat er zoveel het nu voor het zeggen hebben op het hoogste niveau en zij ook hun vrienden en familieleden met strafbladen aan mooie baantjes hebben geholpen, is opvallend. Is Suriname overgeleverd aan criminelen?

In veel democratische landen is het ondenkbaar dat je politiek carrière kunt maken als je een strafblad hebt. Sterker nog, je kunt het wel vergeten als er alleen maar verdenkingen bestaan dat je op een of andere manier een scheve schaats hebt gereden. Integriteit is een absolute voorwaarde. Uitzonderingen zijn er natuurlijk altijd, ook in zogenaamde ontwikkelde landen. Neem nu Italië: daar holt oud-premier Sylvio Berlosconi al decennia achter elkaar van het ene naar het andere schandaal. Hij wordt onder meer verdacht van grootschalige belastingontduiking, seks met minderjarigen, machtsmisbruik, omkoping en corruptie. Bovendien bestaat het vermoeden dat hij nauwe banden heeft met de maffia. Hij is inmiddels tot een jarenlange celstraf veroordeeld maar heeft nog geen dag gezeten. Dankzij zijn macht, invloed en geld weet hij de zaken in hoger beroep eindeloos te rekken. Voor veel Italiaanse kiezers zijn zijn criminele handelingen geen reden om hem ook politiek af te straffen: eerder dit jaar scoorde hij (weer) goed bij de verkiezingen, waardoor zijn partij opnieuw in het machtscentrum zit. In veel Afrikaanse (ontwikkelings)landen is het niet veel anders. Om een paar voorbeelden te noemen: president Robert Mugabe van Zimbabwe tiranniseert zijn bevolking en land al meer dan een kwarteeuw en heeft, door democratische ogen gezien, waarschijnlijk iedere wet overtreden die te overtreden valt. Maar terwijl zijn onderdanen in bittere armoede leven, baden hij, zijn familie en vrienden in grote weelde en bekleden de meest cruciale functies. Een van de weinige staatshoofden die onze president Bouterse tot zijn vriendenkring mag rekenen, Teodoro Obiang Nguema Mbasogo van Equatoriaal-Guinea, wordt internationaal beschouwd als een schurk. Al 34 jaar maakt hij met zijn familie en vrienden de dienst uit in het armlastige West-Afrikaanse land. Hij wordt beschuldigd van onder meer mensenrechtenschendingen, corruptie en drugshandel. Maar tot een veroordeling zal het voorlopig niet komen, want ook de rechterlijke macht heeft hij in een ijzeren greep. In Suriname kunnen we er ook wat van. In elke regering heeft wel een persoon met een besmuikt verleden het mede voor het zeggen gehad, de huidige regering-Bouterse grossiert echter in topfunctionarissen met een strafblad. Parbode zet de tien meest opvallende personen op een rij. De lijst is vele malen langer, maar we beperken ons tot mensen die een vooraanstaande functie in en rond het machtscentrum bekleden. Conclusie: als je politicus bent, ontspring je maar al te vaak de dans. Wat je ook uithaalt, je wordt niet snel aan de kant geschoven. En kun je schaamteloos je al even foute mati’s of familieleden bevoordelen.

Huidige functie: president van de Republiek Suriname
Veroordeeld voor: betrokkenheid bij drugstransport (Nederland, 1999, bij verstek)
Vonnis: zestien jaar, in hoger beroep teruggebracht tot elf jaar
Straf uitgezeten: nee
Familie (vader) van: Dino Bouterse

Schandalen: De legerleiding van bevelhebber Bouterse zou in de jaren tachtig betrokken zijn geweest bij drugshandel met de Colombiaanse drugsbaron Pablo Escobar. In 1983 werd vijftig miljoen USdollar overgemaakt via enkele dubieuze Colombiaanse zakenmannen. Toen president Shankar deze mannen verbood naar Suriname te komen, werd hij afgezet middels de ‘telefooncoup’. De Colombianen waren weer welkom. Uit in 2011 door Wikileaks openbaar gemaakte stukken uit 2006, zou blijken dat Bouterse met hulp van de Guyanese drugsbaron Roger Khan wapens voor de FARC heeft geleverd in ruil voor drugs. Parlementariër Rashied Doekhie zou Bouterse en Kahn aan elkaar voorgesteld hebben. Bouterse en Doekhie zouden Khan bij die gelegenheid meteen gevraagd hebben enkele huurmoordenaars te leveren om toenmalig minister van Justitie Chan Santokhi en procureur-generaal Subhaas Punwasi te liquideren. In 2011 bleek uit de nalatenschap van publicist Willem Oltmans dat deze in de jaren tachtig voor Bouterse had bemiddeld in een wapendeel met de veroordeelde handelaar Theo Cranendonk. Naast de geruchten over en een veroordeling wegens betrokkenheid bij drugstransporten, is de president ook hoofdverdachte in het 8-Decemberproces. Op 8 december 1982 werden vijftien critici van het militaire bewind, onder leiding van Desi Bouterse, gemarteld en vermoord. Nadat uiteindelijk het rechtsproces op gang was gekomen, verleende de president bij voorbaat amnestie aan alle verdachten. Daarnaast wordt hij vanwege zijn functie al legerleider in de jaren tachtig ook gezien als hoofdverantwoordelijke voor de Moiwana-slachting in 1986.

Huidige functie: leidinggevende Counter Terrorism Unit (CTU)
Veroordeeld voor: actieve betrokkenheid bij internationale drugshandel en wapensmokkel (Paramaribo, 2005)
Vonnis: acht jaar
Straf uitgezeten: drie jaar
Familie (zoon) van: Desi Bouterse

Schandalen: Dino was in 1994 medeverdachte bij een cocaïnezaak waarbij drie Brazilianen verdwenen. Ook zou hij opdracht gegeven hebben tot een overval op de drugsdealers. Na zijn arrestatie zat hij vijf maanden in voorarrest. Dino moest worden vrijgelaten vanwege een procedurefout. Toen de rechtszaak begon, trokken de getuigen hun verklaring in. Eerder werd Dino ervan verdacht in 1993 het televisiestation STVS in brand te hebben gestoken. Zijn auto was namelijk kort voor de brand bij het tv-station gezien. In 1999 raakte Dino opnieuw in opspraak. Hij werkte toen op de ambassade in Brazilië (onder ambassadeur Rupert Christopher, ook in verband gebracht met de Decembermoorden en cocaïnesmokkel). Volgens een Braziliaanse parlementaire onderzoekscommissie zou de Surinaamse ambassade een ‘spilfunctie’ bekleden in de drugshandel. In diezelfde periode toonde een belangrijke Braziliaanse drugsbaron tegenover een Nederlandse journalist zijn adresboekje, waarin de mobiele nummers van vader en zoon Bouterse stonden genoteerd. Daar deed hij volgens eigen zeggen ‘regelmatig’ zaken mee. Overigens pleegde Christopher enkele jaren later in Paramaribo ‘onder verdachte omstandigheden’ zelfmoord. In 2002 werd Dino ervan verdacht ruim zeventig wapens, waaronder twintig automatische geweren, te hebben gestolen van de Centrale Inlichtingen en Veiligheidsdienst (CIVD). Een jaar later werd hij - met een vals paspoort - gearresteerd en aangeklaagd wegens wapenhandel. Nadat de belastende verklaring werd ingetrokken, werd Dino wegens gebrek aan bewijs vrijgesproken.

Huidige functie: parlementariër en voorzitter ABOP en A Combinatie
Veroordeeld voor: een bankoverval (Paramaribo, 1986, bij verstek), nog eens voor diezelfde bankoverval (Paramaribo, 1995), voor het neerschieten van een vermeende inbreker (Paramaribo, 1994) en tot slot voor cocaïnehandel (Nederland, 1999, bij verstek)
Vonnis: respectievelijk vijf jaar, tien maanden, acht maanden (zes voorwaardelijk), acht jaar
Straf uitgezeten: twee maanden
Familie (broer) van: Leo Brunswijk, werd er in 1991 van verdacht een Nederlandse man te hebben ontvoerd, mishandeld en met de dood bedreigd. Ronnies twintigjarige zoon en even oude dochter werden in 2005 op Aruba gearresteerd wegens drugssmokkel.

Schandalen: Laten we de guerrillaactiviteiten in het kader van de Binnenlandse Oorlog (explosies, brandstichting en diverse overvallen) vanwege ruimtegebrek maar even vergeten. In 1990 werden Brunswijk en negen anderen, onder wie Eddy Josefzoon, aangehouden op verdenking van betrokkenheid bij drugshandel. Bij de actie kwamen twee lijfwachten van Brunswijk om het leven. Vanuit Frankrijk zou er nog een arrestatiebevel zijn wegens drugssmokkel. In 1993 werd tegen Brunswijk een klacht ingediend wegens ontvoering, diefstal en afpersing. Ook kwam hij een aantal keren in opspraak in verband met geweldsdelicten rond voetbal. Het zijn er teveel om allemaal op te noemen. Zo bedreigde hij in 1993 het publiek bij een voetbalwedstrijd met een handgranaat en een pistool. In 2005 werd hij voor vijf jaar geschorst door het tuchtcollege van de Surinaamse Voetbalbond (SVB), omdat hij de voorzitter van een voetbalclub bedreigd had met een vuurwapen. Dat besluit werd later wegens gebrek aan bewijs weer ingetrokken. De SVB ging in hoger beroep. Daarna volgden nog enkele incidenten. In 2012 werd hij als speler voor een jaar geschorst vanwege wangedrag (uitschelden). Daarop uitte Brunswijk zich ‘met liederlijke taal’ tegenover de leden van de Tuchtcommissie. Maar ook buiten het voetbalveld weet Bravo zich niet altijd te gedragen. Zo sloeg hij in 1995 twee burgers in het politiebureau van Moengo, en in 2007 liet hij zich helemaal gaan toen hij collega Rashied Doekhie in De Nationale Assemblee een flink pak slaag verkocht.

Huidige functie: Fractieleider Volksalliantie/Pertjajah Luhur
Veroordeeld voor: verboden vuurwapenbezit (Rotterdam, 1986), verboden vuurwapenbezit (Den Haag, 1987), schending van de eerbaarheid van tienermeisjes (Paramaribo, 2003)
Vonnis: drie weken onvoorwaardelijk (met twee maanden voorwaardelijk), drie weken voorwaardelijk met
proeftijd van twee jaar, twee maanden voorwaardelijk
Straf uitgezeten: ja

Schandalen: Tijdens een live-uitzending van een Nederlandse talkshow in 1984 raakten Paul Somohardjo en de chauffeur van Bouterse-aanhanger Rob Wormer slaags. Even later vielen er twee schoten in de studio. Wie de schutter was, is nooit bekend geworden. Somohardjo raakte na zijn veroordelingen van de jaren tachtig weer in opspraak in 2001, omdat hij van de Nederlandse Woninggroep Suriname vijfentwintigduizend Nederlandse gulden zou hebben ontvangen. Ook zou Somohardjo volgens de secretaris van de stichting Bouw en Exploitatie Woningen tweehonderdduizend USdollar steekpenningen hebben geëist na het tekenen van een intentie-overeenkomst voor de bouw van duizend woningen. In 2002, Somohardjo was toen minister van Sociale Zaken, werd bekend dat hij nog als Nederlander stond ingeschreven in het bevolkingsregister van Rotterdam. Dat is verboden bij wet voor een Surinaamse minister. Na zijn veroordeling wegens ‘schending van de eerbaarheid’ in 2003, vroeg Somohardjo ontslag aan als minister van Sociale Zaken. Dit werd aanvaard. Later bleek echter dat hij als adviseur werkte voor zijn opvolger Samuel Pawironadi. In juni 2006 kwam ‘Somo’ opnieuw in het nieuws, nu omdat hij twee keer achter elkaar een stuk grond had uitgegeven aan een aan hem gelieerde stichting. En dan was er nog de bekende vechtpartij in De Nationale Assemblée in 2007. NDP-parlementariër Rashied Doekhi ging met Somohardjo in discussie en gaf hem een duw. Hierop smeet Ronnie Brunswijk Doekhie tegen de vlakte. Toen Doekhie al half was uitgeschakeld, gaf Somo hem nog een trap na.

Huidige functie: adviseur van president Bouterse
Veroordeeld voor: valsheid in geschrifte en oplichting van de Staat Suriname (Paramaribo, 2003)
Vonnis: één jaar
Straf uitgezeten: deels, kreeg in augustus 2004 gratie

Schandalen: Alibux is verdachte in het 8-Decemberproces van 1982. Volgens een getuige was hij in Fort Zeelandia tijdens de martel- en moordpartij waarbij vijftien critici van het toenmalig bewind werden afgeslacht. Ook zou hij lid zijn geweest van de Bloedraad, een groep die de Decembermoorden van 1982 voorbereidde door onder meer de dodenlijst op te stellen. William Thomas Wolfe, een Amerikaanse getuige in de drugszaak tegen Desi Bouterse, verklaarde in 1999 ook zaken te hebben gedaan met Alibux.

Huidige functie: president-commissaris Staatsolie, voorzitter Werkgroep Herstructurering Huisvestingssector
Veroordeeld voor: betrokkenheid bij drugshandel (Miami, 1986)
Vonnis: twaalf jaar
Straf uitgezeten: Vier jaar, daarna vervroegd vrij wegens goed gedrag. Ingewijden vermoedden dat de Verenigde Staten een deal met  Suriname hebben gesloten: in ruil voor deze opmerkelijk snelle vrijlating geen drugstransporten meer naar dat land.

Schandalen: Boerenveen is een van de verdachten in het 8-Decemberproces. Volgens enkele getuigen zou hij Surindre Rambocus op 8 december 1982 naar Fort Zeelandia hebben gebracht, alwaar Rambocus later vermoord werd. Boerenveen was in 1994 tevens een van de verdachten in een Nederlands justitieel onderzoek naar drugshandel door het Surikartel. Deze zaak werd echter wegens gebrek aan bewijs geseponeerd.

Huidige functie: leidinggevende Counter Terrorism Unit (CTU)
Veroordeeld voor: roofmoord op een juwelier, poging tot beroving van een bankdirecteur en het gooien van een handgranaat naar de Nederlandse ambassadeur (Paramaribo, 2005)
Vonnis: vijftien jaar
Straf uitgezeten: deels, na zes jaar (plus voorarrest) gratie gekregen
Familie van: pleegzoon van Desi Bouterse, neef van Soewarto Moestadja.

Schandalen: Op 30 maart 2012 werd Meriba opnieuw aangehouden door de politie. Hij zou de avond ervoor een politieagent en een burger in een dancing hebben mishandeld. De aangifte werd echter ingetrokken en Meriba werd diezelfde dag weer vrijgelaten.

Huidige functie: voorzitter KTPI (onderdeel Megacombinatie)
Veroordeeld voor: het aannemen van steekpenningen (Paramaribo, 1977)
Vonnis: één jaar
Straf uitgezeten: ja

Huidige functie: beveiliging president Bouterse
Veroordeeld voor: mede-opzetten grootste xtc-laboratorium van het Caribisch gebied aan de Henkielaan
(Paramaribo, 2004)
Vonnis: acht jaar
Straf uitgezeten: deels (in 2010 vervroegd vrijgelaten)

Huidige functie: beveiliging president Bouterse
Veroordeeld voor: mede-opzetten grootste xtc-laboratorium van het Caribisch gebied aan de Henkielaan
(Paramaribo, 2004)
Vonnis: acht jaar
Straf uitgezeten: deels (in 2010 vervroegd vrijgelaten)