Suriname | Waterkant.Net » Blog Archive » Nationale schizofrenie (Column)
Door Iwan Brave – Eigenlijk heeft president Bouterse volledig gelijk met zijn kritiek op het functioneren van het parlement. Kwaliteit is ver te zoeken. Maar hij laat elke kans liggen om zich die inspirerende natievormer te tonen die hij pretendeert te zijn. En je vraagt je echt af wie die man nu steeds adviseert of zijn teksten schrijft.
Hij heeft wel steeds de mond vol van “samen de kar trekken”, maar dan wel volgens zijn volstrekt verstarde visie. Het is ronduit tragikomisch hoe Bouterse oproept dat wij ‘zelf onze geschiedenis moeten herschrijven’, en zich al orerende zondigt aan de meest flagrante vorm van geschiedvervalsing. Bouterse gaat prat op zijn postrevolutionaire Grondwet van 1987, maar verzwijgt voor het gemak zijn telefooncoup van 1990. Je hebt het parlement al uitgeschakeld in 1980 na een bloedige coup (waarover hij ook zwijgt) en dan vertrap je tien jaar later je eigen ‘geconcipieerde’ grondwet.
Als president legt Bouterse heel wat schizofreen gedrag aan de dag. Eerst sta je een week geleden als een (schijn)heilig engeltje, tijdens nationale rouw, te zingen aan de kist van ‘grote zoon’ Wesje. Een week later sta je als een duvel weer de tweespalt erin te beuken. Wat dat betreft behoeft het fenomeen Bouterse geen diepe analyses. De man grijpt echt alles aan om zijn popie-jopie-volksimago op te vijzelen. Maar het zal hem niet helpen als je voor 100 SRD nog geen twintig liter brandstof kan tanken; als je je al zo’n bedrag kan veroorloven.
Bouterse weet zich duidelijk geen raad met die luxe positie van president. Rancuneus en ijdel als hij is, heeft hij nu eenmaal met velen nog een zuur revolutionair appeltje te schillen. Hierdoor kan hij als ‘democratisch gekozen’ president onmogelijk smedend te werk gaan. Immers bij elke geringste nuance zal hij evenredig iets van zijn revolutiespinsels moeten herzien. Die grootsheid kan hij niet opbrengen. Dat heeft hij afgelopen vrijdag weer gedemonstreerd tijdens zijn schoffering van en in de jubilerende DNA. Het presidentschap maakt hem onvermijdelijk een tu-mofo-gon; wat weer leidt tot nationale schizofrenie.
Daarnaast moeten we vrezen dat Bouterse intellectueel ook niet in staat is tot smeden van nationale eenheid. Ik tracht me echt in de man te verplaatsen. Wat had hij moeten zeggen als tweevoudig ex-couppleger tijdens zijn toespraak ten overstaan van de 145-jarige volksvertegenwoordiging? Sowieso anderhalf uur speechen; wat een grootheidswaan! Had dan toch gewoon gezegd dat we als jonge natie en democratie, ondanks allerlei groeipijnen, toch met trots al bijna anderhalve eeuw mogen bogen op een parlement; hét symbool van natievorming. Natuurlijk waren de Koloniale Staten en de Staten van Suriname er niet om de belangen van het voetenvolk te behartigen. Maar dat was geen enkel parlement in het begin, waar dan ook ter wereld.
Maar nee, Bouterse moest coûte que coûte de eerste 110 jaar afzeiken, om zijn eigen revolutieding aan te dikken. Zo wil hij ‘geschiedvervalsing’ vervangen door geschiedvervalsing. Neem dan een voorbeeld aan Obama die inspirerend speecht over zijn land alsof het altijd één natie van gelijke kansen was. Ik zie Obama al star de draad oppakken pas het moment nadat Martin Luther King in de jaren zestig werd afgeknald. Zonder zijn ogen te sluiten voor historisch onrecht, kwijt Obama zich voortvarend van zijn smedende taak als ‘president van alle Amerikanen’.
Terecht ziet Venetiaan een scenariovoltrekking in Bouterse’s toespraak: neutraliseren van het parlement. Momenteel is ook heel wat te doen rondom de persvrijheid. ‘Kabinet heroverweegt uitsluiting De West en Dagblad Suriname’, luidt een krantenkop. Zo diep zijn we al gezakt in nog geen negen maanden regering-Bouterse. Ik had echt niet verwacht dat we ons al zo snel zorgen moesten gaan maken. Maar ja, mijn optimistische stelling is en blijft: de enige die de mythe van Bouterse als eenheidssmeder kan ontkrachten, is hij zelf. En hij is harder op weg dan verwacht.
Iwan Brave
Nationale schizofrenie (Column)
Geplaatst op maandag, mei 9th, 2011 om 10:46 am in Columns, RedactioneelDoor Iwan Brave – Eigenlijk heeft president Bouterse volledig gelijk met zijn kritiek op het functioneren van het parlement. Kwaliteit is ver te zoeken. Maar hij laat elke kans liggen om zich die inspirerende natievormer te tonen die hij pretendeert te zijn. En je vraagt je echt af wie die man nu steeds adviseert of zijn teksten schrijft.Hij heeft wel steeds de mond vol van “samen de kar trekken”, maar dan wel volgens zijn volstrekt verstarde visie. Het is ronduit tragikomisch hoe Bouterse oproept dat wij ‘zelf onze geschiedenis moeten herschrijven’, en zich al orerende zondigt aan de meest flagrante vorm van geschiedvervalsing. Bouterse gaat prat op zijn postrevolutionaire Grondwet van 1987, maar verzwijgt voor het gemak zijn telefooncoup van 1990. Je hebt het parlement al uitgeschakeld in 1980 na een bloedige coup (waarover hij ook zwijgt) en dan vertrap je tien jaar later je eigen ‘geconcipieerde’ grondwet.
Als president legt Bouterse heel wat schizofreen gedrag aan de dag. Eerst sta je een week geleden als een (schijn)heilig engeltje, tijdens nationale rouw, te zingen aan de kist van ‘grote zoon’ Wesje. Een week later sta je als een duvel weer de tweespalt erin te beuken. Wat dat betreft behoeft het fenomeen Bouterse geen diepe analyses. De man grijpt echt alles aan om zijn popie-jopie-volksimago op te vijzelen. Maar het zal hem niet helpen als je voor 100 SRD nog geen twintig liter brandstof kan tanken; als je je al zo’n bedrag kan veroorloven.
Bouterse weet zich duidelijk geen raad met die luxe positie van president. Rancuneus en ijdel als hij is, heeft hij nu eenmaal met velen nog een zuur revolutionair appeltje te schillen. Hierdoor kan hij als ‘democratisch gekozen’ president onmogelijk smedend te werk gaan. Immers bij elke geringste nuance zal hij evenredig iets van zijn revolutiespinsels moeten herzien. Die grootsheid kan hij niet opbrengen. Dat heeft hij afgelopen vrijdag weer gedemonstreerd tijdens zijn schoffering van en in de jubilerende DNA. Het presidentschap maakt hem onvermijdelijk een tu-mofo-gon; wat weer leidt tot nationale schizofrenie.
Daarnaast moeten we vrezen dat Bouterse intellectueel ook niet in staat is tot smeden van nationale eenheid. Ik tracht me echt in de man te verplaatsen. Wat had hij moeten zeggen als tweevoudig ex-couppleger tijdens zijn toespraak ten overstaan van de 145-jarige volksvertegenwoordiging? Sowieso anderhalf uur speechen; wat een grootheidswaan! Had dan toch gewoon gezegd dat we als jonge natie en democratie, ondanks allerlei groeipijnen, toch met trots al bijna anderhalve eeuw mogen bogen op een parlement; hét symbool van natievorming. Natuurlijk waren de Koloniale Staten en de Staten van Suriname er niet om de belangen van het voetenvolk te behartigen. Maar dat was geen enkel parlement in het begin, waar dan ook ter wereld.
Maar nee, Bouterse moest coûte que coûte de eerste 110 jaar afzeiken, om zijn eigen revolutieding aan te dikken. Zo wil hij ‘geschiedvervalsing’ vervangen door geschiedvervalsing. Neem dan een voorbeeld aan Obama die inspirerend speecht over zijn land alsof het altijd één natie van gelijke kansen was. Ik zie Obama al star de draad oppakken pas het moment nadat Martin Luther King in de jaren zestig werd afgeknald. Zonder zijn ogen te sluiten voor historisch onrecht, kwijt Obama zich voortvarend van zijn smedende taak als ‘president van alle Amerikanen’.
Terecht ziet Venetiaan een scenariovoltrekking in Bouterse’s toespraak: neutraliseren van het parlement. Momenteel is ook heel wat te doen rondom de persvrijheid. ‘Kabinet heroverweegt uitsluiting De West en Dagblad Suriname’, luidt een krantenkop. Zo diep zijn we al gezakt in nog geen negen maanden regering-Bouterse. Ik had echt niet verwacht dat we ons al zo snel zorgen moesten gaan maken. Maar ja, mijn optimistische stelling is en blijft: de enige die de mythe van Bouterse als eenheidssmeder kan ontkrachten, is hij zelf. En hij is harder op weg dan verwacht.
Iwan Brave
